Αναστενάζοντας στην αγκαλιά του

Δημοσιευμένο 23/08/2010

Χ.Ρήγας, "Πάσχα στο Χωριό", ¨Ελληνες  Ναϊφ Ζωγράφοι

“Αναστενάζοντας στην αγκαλιά του: η αρχή”

1963, Θεσσαλία, Ο Γιατρός και η Διδασκάλισσα

(Για τους εκτελεσμένους στον εμφύλιο θείους μου Β.Κ. και Δ. Γ.)

    Ανεβαίνοντας τη μικρή σκαλίτσα για τη σοφίτα ήταν σα να έπαιρνε το δρόμο για τη Γειτονιά των Αγγέλων του Καμπανέλλη, σχεδόν χοροπηδούσε από χαρά κινδυνεύοντας να πέσει. Γιατί στη σοφίτα ήταν το βασίλειο της Ν, γεμάτο μνήμες παλιές και μνήμες και νέες, εκεί ο ήλιος έλαμπε τη νύχτα και η σελήνη ανάτελλε την ημέρα. Εκεί ήταν η θεία της  με τα κεντίδια και τις δαντέλλες της , “αρχόντισσα Ναξιώτισσα από τα γεννοφάσκια της”, Αριάγνη ναι, με γ, όχι με δ, Αριάγνη η πιό Αγνή από όλες τις καθωσπρέπει κυράτσες της πλατείας, Στρατή! Εκεί ήταν οι εφημερίδες με τα σχόλια για την εκτέλεση του Μπελογιάννη και οι παράνομες ΚΟΜΕΠ. εκεί βούρκωνε η Ν και της μιλούσε για τον Ισπανικό Εμφύλιο, και τους Έλληνες που πήγαν να πολεμήσουν με τους Δημοκρατικούς στην πολιορκία της Μαδρίτης, ίσως στην "πιθανότατα τελευταία πράξη Ευρωπαϊκής αλληλεγγύης".

 2010, στο κέντρο της Αθήνας.

Είχε κάνει την αναπαλαίωση το 2004, λίγο μετά τους Ολυμπιακούς και σχεδίασε το φωτισμό στο λουτρό μόνη της- ήθελε έναν φωτισμό σκληρό, διόλου γλυκό, τα σποτάκια να φωτίζουν την κάθε γωνιά του προσώπου και του σώματος, τι καλύτερο άλλωστε από το άπλετο φως στο σώμα και στην ψυχή; είχε πει στον αρχιτέκτονα που ήθελε το φωτισμό “πιο απαλό”. Εκεί εισέπραττε τα νέα της ημέρας νωρίς το πρωί και έφταναν οι ήχοι της τηλεόρασης από το καθιστικό και άπειρες φορές την χτυπούσαν οι ειδήσεις και σήμερα το πρωί την χτύπησαν και πάλι, μέσα στο άπλετο φως του ντεζαϊνάτου λουτρού και διπλώθηκε στα δυο στη λεκάνη σε ένα σπασμό εμετού ναι, retour a la normale, ποιό normale, ποια κανονικότητα, που είσαι Ν που βρίσκεσαι με τους Αγγέλους χρόνια τώρα, που είσαι μητέρα και θεία μου, που είσαι γη, αχ τι να κάνω δεν μπορώ να αλλάξω, δεν έγινα σκληρή παρέμεινα ευάλωτη, Down you Masters of War, είδηση στα ψιλά και μια λάμψη αγωνίας στα μάτια της δημοσιογράφου, είναι ευαίσθητη η καϋμένη και μάνα και καταλαβαίνει… Και βγαίνει ο υπεύθυνος και λέει ότι δεν φταίνε οι υπάλληλοι, αδειάζουν το φορτίο των σκουπιδιών και είναι αδύνατο να διακρίνουν τον οικονομικό μετανάστη που ψάχνει στα σκουπίδια, και αυτό σου φαίνεται σαν συνέχεια του θανάτου του νεαρού μετανάστη στα Πατήσια και κοντοστέκεσαι ανήμπορη και σκέφτεσαι ανάμεσα στα δάκρυα τι έγινε, πως αφεθήκαμε και παρασυρθήκαμε, οι Μινώταυροι τρώνε μπουκιές μεγάλες σώματα και ψυχές και νάσαι εσύ, στο ντεζαϊνάτο σου λουτρό και ετοιμάζεσαι να πας στο γραφείο σαν να μην συμβαίνει τίποτα.  Και δαγκώνεις τα χείλη σου και σκέφτεσαι τι πρέπει να κάνεις, τι πρέπει να γίνει και πόσο λίγες είναι οι λέξεις και οι “θεσμοί” οι ανύπαρκτοι. Καλημέρα. Bonjour retour…