«Μαζεύει βιαστικά τις αποσκευές του κι ας αργεί ακόμη το τραίνο που περιμένει. Η ώρα δεν περνά. Σκέφτεται ότι τέτοιες μέρες , τέτοιες ώρες
έχει φερθεί λιγόψυχος, ίσως τσιγκούνης».
Νίκος Θέμελης,  Η αναχώρηση,  Εκδ. Μεταίχμιο, Αθήνα 2014
 
της Τιτίκας - Μαρίας Σαράτση
 
 
Λιγόψυχος; Τσιγκούνης; Ναι, και κουρασμένος θα πρόσθετα εγώ στη δική μας περίπτωση. Χαμένος, broken and deranged.Τι έρχεται μετά τον θυμό και την πίκρα;
Έρχεται ένα πράγμα ή πολλά; Σε κατακλύζει μια απέραντη κούραση μαζί με την αγωνία, μουδιάζουν τα πόδια σου, ειδικά τα ακροδάχτυλα, ξαφνικά νοιώθεις ότι μουδιάζουν και τα δάχτυλα των χεριών σου και τα
μάτια σου σαν να κάνουν αστεράκια καθώς διαβάζεις το αποτέλεσμα και το ποσοστό της αποχής. Μπα, λες, όχι και μελόδραμα, το πράγμα σηκώνει ανάλυση. Και τότε διαπιστώνεις ότι αυτή την ανάλυση την έχεις διαβάσει και ακούσει άπειρες φορές, «φταίει η «ξύλινη γλώσσα» των συνδικαλιστών, φταίνε τα πεπαλαιωμένα συνθήματα» και άλλα ηχηρά παρόμοια. « Ίσως να φταίει η απόσταση της ηγεσίας από τους συναδέλφους» κλπ, κλπ. Και λες, «πρέπει να υπάρξει ανανέωση, ίσως μιλάμε άλλη γλώσσα από τους νεώτερους», ξεχνώντας ότι οι παθογένειες και η αμφισβήτηση δεν έχουν ηλικία. « Όταν το κλειδάκι που ανοίγει την πόρτα προς τον κόσμο χάνεται, δεν φταίει ο κόσμος αλλά εσύ που χάνεις το κλειδάκι», σκέφτεσαι. Χάθηκε όμως πράγματι το κλειδάκι; Ή μήπως απλά ο κόσμος γυρίζει την πλάτη του και απέχει γιατί τελικά το σύστημα
πέτυχε το στόχο του, θριάμβευσε και κατάφερε να μας πείσει όλους ότι όλοι είναι όμοιοι», «τίποτα δεν θα αλλάξει και τίποτα δεν γίνεται όποια παράταξη και να προηγηθεί» κλπ.; Και αν τελικά κατάφερε να μας πείσει όλους και ο στόχος επιτεύχθηκε αυτό είναι το χειρότερο, γιατί αυτό δεν θα σημάνει την αναχώρηση από το όραμα για μια δημοσιογραφία με αξιοκρατία και ορθολογισμό, για έναν κλάδο που θα ορθοποδήσει, για δουλειά και προκοπή, θα σημάνει –αν δεν σημαίνει ήδη- την αναχώρηση από τον εαυτό μας. Εξέλιξη, χτύπημα της ανεργίας, προκοπή και πρόοδος
δεν μπορούν να υπάρξουν αν δεν έχουμε συμμετοχή, αντίδραση στον ατομισμό, να κλειστούμε όλοι στο καβούκι μας, «καθένας κι ένα αξίωμα σαν το πουλί μες στο κλουβί του» για να μνημονεύσουμε το Σεφέρη ( το αξίωμα με τη μαθηματική έννοια).
Είμαι η τελευταία που θα έδινε συμβουλές γενικού περιεχομένου. Όμως για ένα είμαι βέβαιη:η αναχώρηση από τα κοινά είναι η αναχώρηση από τον εαυτό μας.