Βρισκόταν σε μια κατάσταση
περίεργου ύπνου, σχεδόν λήθαργου. Οι ειδήσεις την έφταναν με τη μορφή εφιάλτη
και οι «ευχάριστες» σαν λάμψεις μέσα στο
σκοτάδι. Μια βαθύτερη αναπνοή. Μια ανάσα χωρίς να κόβεται απότομα. Μέσα στον
ύπνο την έφταναν και οι αναλύσεις. Λόγια, λόγια, λόγια. Διάσπαρτες εικόνες από
τα «Σφραγισμένα χείλη», από το Ανθρωπάκι
του Τσίρκα και το Μάνο Σιμωνίδη χαμένο στα σοκάκια του Καϊρου. Και η λύση, η
έξοδος να είναι μια μικρή πορτούλα όμοια σαν τόσες άλλες. Μέσα στον ύπνο της
σηκωνόταν και κοίταζε το πρόσωπό της στον καθρέφτη. Πέρα από τα κουρασμένα
μάτια της καμιά αλλαγή. Και η κούραση κι αυτή αλλόκοτη. Σαν να είχε κοιτάξει
πολλή ώρα το λαμπύρισμα της θάλασσας καταμεσήμερο στο Αιγαίο με μισοκλεισμένα
βλέφαρα..Αν δεν πάρουν γρήγορα τα όνειρα εκδίκηση κατά Ελύτη θα χαθούμε,
ψιθυρίζει και ξαναβυθίζεται με το ίσιο βλέμμα του Παύλου Φύσσα «σε δημόσια θέα»
σταθερή κατεύθυνση στα κλειστά της μάτια.
