"Η Ελοϊζ έπινε αργά και με κόπο τον καφέ κάτω από ένα δένδρο.Είχε έναν κόμπο στο λαιμό από την προηγούμενη νύχτα όταν αντίκρισε τις φριχτές εικόνες που έφθαναν από τη Συρία.Ήταν ξάγρυπνη.Φυσούσε ένα απαλό αεράκι στη σκιά.Οι ομιλίες γύρω της την έφθαναν λες από μακριά.Σκεφτόταν το Μάνο Σιμωνίδη στις ¨Ακυβέρνητες πολιτείες' να προσπαθεί να βρεί την είσοδο προς το σπίτι της Αριάγνης (Αριάγνη ναι, όχι Αριάδνη, η πιο αγνή) στα δρομάκια του Καϊρου και η πράσινη πορτούλα να είναι εκεί και να την προσπερνά συνέχεια χωρίς να την βλέπει.'Μήπως είμαστε όλοι έτσι;" αναρωτήθηκε.Μήπως η μικρή πορτούλα είναι μπροστά μας και δεν την βλέπουμε ή επιλέγουμε να μην τη δούμε;-Νομίζω ότι για μένα ήρθε ο καιρός της σιωπής.Μιας σιωπής γόνιμης, Κρίμα βέβαια, αλλά θα πρέπει να σιωπήσω.Μόνον έτσι τα πράγματα μπαίνουν στη θέση τους".Χαμογέλασε για τις συνομιλίες που ποτέ δεν θα υπάρξουν. Ανέπνευσε βαθιά." ( Μονόλογοι της ΕλοΊζ).

Ver Novum

   

       Η Ελοϊζ σιγοτραγουδούσε το «και τότε ποιος θα μπορέσει να μάθει ποτέ το γιατί» ξαναδιαβάζοντας τα «Βραχιολάκια της Αννίκας». Έκανε έναν απολογισμό απωλειών σιωπηλά. Στο νου της είχε καρφωθεί το βλέμμα του Ράιαν Γκόσλινγκ στο First Man.Και η στιγμή που αφήνει το βραχιολάκι της κορούλας του στη σελήνη. Ζούσε το πολιτικό αλαλούμ χωρίς να συμμετέχει ενεργά. Πέρα ίσως από μια υπογραφή που την καθιστούσε «προδότρια του έθνους» μια και αποδεχόταν τα θετικά της συμφωνίας των Πρεσπών. Ψυχικά όμως πονούσε. Πονούσε σχεδόν βιολογικά για το κενό. Τι να τις κάνουμε τις γέφυρες όταν τα πεπραγμένα και τα πραττόμενα αποδεικνύουν το αντίθετο….Σκεπτόταν πως έγιναν οι φίλοι της μαριονέτες της Ιστορίας. Βράδιαζε γλυκά στην Αττική.Ver novum.

Ευφροσύνη Λούζη, ¨Σκιάς Όναρ¨

Η ποιητική συλλογή της νέας ποιήτριας Ευφροσύνης Λούζη ( Εκδόσεις Σιδέρη)  
¨Σκιάς όναρ¨ εκτός από την παραπομπή της στον Πίνδαρο είναι ένα όνειρο σκιάς ή μια σκιά ονείρου. Ανιχνεύει τα όνειρα και τις σκιές με τόλμη και σοφία. Συνειδητοποιεί το εύθραυστο της ύπαρξης αλλά και τη θέρμη και το μεγαλείο της. Χειρίζεται τον ποιητικό λόγο με απόλυτη και πηγαία γνησιότητα. Ανιχνεύει τις σκιές, είναι όμως ένας ύμνος στο φως, στη φωτεινή διέξοδο από το σκοτάδι. Είναι και ένα πολύχρωμο ψηφιδωτό. Συνοψίζω: είναι ένας δαυλός ελπίδας γι αυτό και παραθέτω το ομώνυμο  ποίημα από τη συλλογή, το «Ελπίδας Δαυλός». Καλή συνέχεια, Ευφροσύνη!!!Είμαι βέβαιη πως έχεις να μας δώσεις πολλά….και πολύτιμα.

Ελπίδας δαυλός ξεκινάει, σε απέραντα πελάγη βουτάει.

Τη φλόγα προσφέρει, ανάβει, δε σβήνει.

Σ’ ανέμους θεριεύει, μηνύματα γνέφει.

Στις μπόρες σωπαίνει, για λίγο ανασαίνει.

Η φλόγα φουντώνει ολοένα και πιο γερά μας ενώνει.

Ελπίδας δαυλός ξεκινάει,

Θεριεύει, σωπαίνει, ξεσπάει,

Καρδιές ακουμπάει και σε μηνύματα νίκης μεθάει!

Το χέρι σου άπλωσε , δαυλούς να μοιράσεις,

Σταγόνες ελπίδας, δροσιά!