Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2012

ΣΦΑΓΗ ΣΤΟ ΚΑΤΙΝ: ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ

Η Σφαγή στο Κατίν: Το Χρονικό μιας Συγκάλυψης

De οmnibus dubitandum’                                                
                          
Κάρλ Μάρξ
  
 Η Σφαγή στο Κατίν: Το Χρονικό μιας Συγκάλυψης
Η Ενοχή της Σταλινικής Σοβιετικής Ηγεσίας και η Συνενοχή της συγκάλυψης των Συμμάχων και της Δύσης
                                           της Τιτίκας-Μαρίας Σαράτση
  Για όλα πρέπει να αμφιβάλλω ήταν ένα από τα κύρια «συνθήματα» του Μαρξ. Η αεροπορική τραγωδία του Σμολένσκ που βύθισε στο πένθος την Πολωνία έφερε και πάλι στη μνήμη μας τη σφαγή του Κατίν,για τα 70 χρόνια από το δράμα εκείνο ταξίδευαν προς το Σμολένσκ ο Πρόεδρος της Πολωνίας και οι πολωνοί αξιωματούχοι.
  Η σφαγή του Κατίν. Τα είπαν πολλοί… τα είπε και ο Αντρέι Βάιντα:Έχουμε την τάση να θεωρούμε ότι η «χειραγώγηση» του «κοινού» άρχισε πρόσφατα. Αναγνώστες, τηλεθεατές, κοινό. Γνωστό τρίπτυχο. Όμως όχι. Απλά, τώρα η είδηση παραμορφώνεται γρηγορότερα και η πληροφορία μεταδίδεται ταχύτερα- το φαινόμενο μετράει κάποιους αιώνες. Οι μεγάλες σφαγές της ιστορίας το καταμαρτυρούν…
Ας μιλήσουν τα γεγονότα:
   Στις παραμονές του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, οι Μεγάλες Δυνάμεις του κόσμου, καπιταλιστικές ή «σοσιαλιστικές» είχαν τρεις κοινούς στόχους:
  1. Να κερδίσουν χρόνο ώστε να προετοιμασθούν καλύτερα για την επερχόμενη σύγκρουση
  2. Να διατηρήσουν την σφαίρα επιρροής τους (με την μορφή αποικιών, «δορυφόρων», «προτεκτοράτων») και ει δυνατόν να την αυξήσουν μετά τον πόλεμο, ή και κατά τη διάρκειά του ακόμη.
  3. Να εξασφαλίσουν οπωσδήποτε και με κάθε κόστος τις απαραίτητες πρώτες ύλες.

Θεμιτό, θα σκεφθεί κανείς. Η κάθε χώρα πρέπει να προασπίζει τα «συμφέροντά της»! Η χώρα ναι, όχι ο όμως και ο επεκτατισμός της που ενδύεται διάφορες αμφιέσεις για να δικαιολογήσει και μαζικά εγκλήματα ακόμη, παραβαίνοντας κάθε ηθικό και ανθρώπινο έρμα, επειδή κάποιοι «ιεραρχούν» τις προτεραιότητες…
23 Αυγούστου 1939. O Υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Γιόαχιμ Φον Ρίμπεντροπ και ο Υπουργός Εξωτερικών της Σοβιετικής ΄Ενωσης Σβιατσεσλάβ  Μιχαήλοβιτς Μολότοφ υπογράφουν στη Μόσχα, παρουσία του Ιωσήφ Στάλιν το Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο μη- Επίθεσης. Το σύμφωνο περιλαμβάνει ένα «μυστικό» πρωτόκολλο που δεν δημοσιοποιείται (έγινε γνωστό το 1945, μετά την ήττα της Γερμανίας). Σύμφωνα με το μυστικό πρωτόκολλο:
  1. Η Πολωνία θα μοιρασθεί μεταξύ των δυο «συμφωνουσών» χωρών.
   2. Δημιουργούνται «σφαίρες επιρροής» της Γερμανίας και της Σ.Ε. στην Ανατολική και Βόρεια Ευρώπη.
   3. Με εξαίρεση τη Λιθουανία, οι Βαλτικές χώρες και η Φινλανδία θα ανήκουν στη σοβιετική σφαίρα επιρροής.
        1η Σεπτεμβρίου 1939. Οι Γερμανικές δυνάμεις εισβάλλουν στην Πολωνία. Η Βαρσοβία βομβαρδίζεται ανηλεώς. Ο Πολωνικός στρατός υποχωρεί προς τα νοτιοανατολικά της  χώρας αναμένοντας -εις μάτην –βοήθεια από τη Γαλλία και τη Βρεταννία.
        3 Σεπτεμβρίου 1939. Ο πρωθυπουργός της Βρεταννίας Τσάμπερλεν με ραδιοφωνικό διάγγελμα αναγγέλλει ότι η χώρα του βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση με τη Γερμανία. Καμιά  ουσιαστική βοήθεια ωστόσο δεν δίδεται στην Πολωνία.
        17 Σεπτεμβρίου 1939. Ο Ερυθρός  Στρατός εισβάλλει στην Πολωνία από τα ανατολικά.
          6 Οκτωβρίου 1939. Οι Γερμανικές και Σοβιετικές στρατιωτικές δυνάμεις κυριαρχούν πλήρως στην Πολωνία.
Ακολουθεί ο διαμελισμός της χώρας και η «μοιρασιά» μεταξύ των δυο δυνάμεων. Η Πολωνική κυβέρνηση φεύγει από τη χώρα.
         Απρίλιος 1940 .Επίτροπος Εθνικής Ασφαλείας της Σοβιετικής Ένωσης και επικεφαλής της NKVD- Εθνικής Ασφαλείας Εσωτερικών Υποθέσεων,  (ρωσικά Narodny Kommisariat Vnutrennikh Del) είναι ο Λαβρέντι Μπέρια.Από τις 19 Σεπτεμβρίου 1939 έχει δημιουργήσει ειδική επιτροπή για τη διαχείριση των Πολωνών αιχμαλώτων πολέμου. Ταυτόχρονα γίνονται μαζικές «προωθήσεις» Πολωνών αιχμαλώτων προς τη Σοβιετική Ένωση και στρατόπεδα συγκέντρωσης με μεγάλες απώλειες. Οι κρατούμενοι υποβάλλονται σε εξαντλητικές ανακρίσεις. Στα χέρια του Μπέρια βρίσκεται ουσιαστικά το άνθος του πολωνικού στρατού, προοδευτικοί αξιωματικοί και διανοούμενοι. Με έγγραφό του στον Στάλιν εισηγείται τη μαζική εξολόθρευσή τους, ως «εθνικιστές και αντεπαναστάτες». Η Πολωνία θα στερηθεί το μεταπολεμικό άνθος του στρατού της και όχι μόνο. Ο Στάλιν συμφωνεί και συνυπογράφει μαζί με όλο το Πολιτικό Γραφείο.  Ονομάστηκε σφαγή του Κατίν από το δάσος του Κατίν, δεν έγινε όμως μόνο εκεί- οι άλλες δυο τοποθεσίες θα αποκαλυφθούν δεκαετίες αργότερα. Οι κρατούμενοι εκτελέστηκαν με μια σφαίρα στον αυχένα και ρίχτηκαν σε μαζικούς τάφους.
Ιούνιος 1941. Αρχίζει η Γερμανική εισβολή στη Σοβιετική Ένωση.Η εξόριστη Πολωνική κυβέρνηση υπογράφει συμφωνία με τους Σοβιετικούς για να οργανώσουν την αντίσταση εναντίον των Ναζί. Ο Πολωνός στρατηγός Σβιατοσλάβ Άντερς αναζητά τους Πολωνούς αξιωματικούς που είχαν συλληφθεί το 1939 και ζητά πληροφορίες από τον Στάλιν. Σε προσωπική συνάντηση του Ιωσήφ Στάλιν με τον στρατηγό ΄Αντερς και τον πρωθυπουργό της εξόριστης πολωνικής κυβέρνησης Σβιατοσλάβ Σικόρσκι ο Στάλιν απαντά ότι «είχαν όλοι ελευθερωθεί» και ότι οι Σοβιετικοί έχασαν τα ίχνη τους στη Μαντζουρία.
1942. Πολωνοί σιδηροδρομικοί εργάτες  στη διάρκεια εργασιών ανακαλύπτουν ένα μαζικό τάφο στο Κατίν-παρόλα αυτά η μοίρα των Πολωνών αξιωματικών παραμένει άγνωστη ως το 1943, όταν οι Γερμανικές δυνάμεις της Βέρμαχτ υπό τον Ρούντολφ Κρίστοφ Φράιερ φον Γκέρσντοφ  ανακαλύπτουν ένα μαζικό τάφο 4.243 Πολωνών εφέδρων αξιωματικών σε ένα λόφο κοντά στο δάσος του Κατίν. Αυτή είναι η χρυσή ευκαιρία για τον Γκαίμπελς και η θεία δίκη για τη NKVD: ιδού η σφήνα που χρειαζόταν- θα την έβαζε ωραία και καλά ανάμεσα στους Πολωνούς, τους Δυτικούς συμμάχους τους και τους Σοβιετικούς
13 Απριλίου 1943. Ο ραδιοφωνικός σταθμός του Βερολίνου ( Radio Berlin) μεταδίδει την είδηση της ανακάλυψης του μαζικού τάφου «28 Χ 16 μ. με τα πτώματα 3000 Πολωνών αξιωματικών σε 12 “στρώσεις”» και ρίχνει την ευθύνη για τη δολοφονία στους Σοβιετικούς το 1940.
 Eνας από τους μαζικούς τάφους στο Κατίν


       «Το θέμα έχει «φαϊ για μια-δυο εβδομάδες» σημειώνει ο Γκαίμπελς στο ημερολόγιό του.
 Φυσικά, η ναζιστική προπαγάνδα εκμεταλλεύθηκε το θέμα με κάθε τρόπο:  
  
Αν οι Σοβιετικοί κερδίσουν τον πόλεμο, θα γίνει Κατίν παντού γράφει στα γαλλικά η προπαγανδιστική αφίσα των Ναζί…
Σεπτέμβριος 1943. Οι Γερμανικές δυνάμεις εγκαταλείπουν το Κατίν.
Ιανουάριος  1944. Μετά την ανακατάληψη του Σμολένσκ από τον Κόκκινο Στρατό αρχίζει η εκστρατεία της συγκάλυψης.Συγκροτείται η επιτροπή Μπουρντένκο, η οποία και επιβλέπει την εκταφή των νεκρών.
Καταλήγει στο «συμπέρασμα» ότι οι εκτελέσεις έγιναν από τους Ναζί το 1941, κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής.







 Οι ευθύνες της «Δύσης».
Η κρίση που είχε δημιουργηθεί στις σχέσεις των συμμάχων τους Πολωνών-Σοβιετικών με την αποκάλυψη των Ναζί το 1943 «φόβισε» τους δυτικούς συμμάχους. Η Πολωνία δεν τους ήταν πια και τόσο αναγκαία, είχαν μπει στον πόλεμο οι «γίγαντες», η Σοβιετική Ένωση και οι ΗΠΑ. Διάλεξαν τη συγκάλυψη. Την επέβαλαν οι «προτεραιότητες» του πολέμου. Είναι χαρακτηριστική η στάση του Τσώρτσιλ: Σύμφωνα με τις σημειώσεις του κόμη Ρατζίνσκι, πρεσβευτή της Πολωνίας και υπουργού εξωτερικών της εξόριστης πολωνικής κυβέρνησης, στις 15 Απριλίου του 1943 ο Τσώρτσιλ παραδεχόταν στον στρατηγό Σικόρσκι, πρωθυπουργό της πολωνικής κυβέρνησης ότι «είναι πιθανώτατα ( οι σφαγές του Κατίν και του Σμολένσκ) έργο των μπολσεβίκων» και λίγες μέρες αργότερα διαβεβαίωνε τους Σοβιετικούς ότι «θα αντιταχθεί σε κάθε έρευνα σχετικά με το θέμα…».  Οι αναφορές του Τσώρτσιλ στο θέμα, ακόμη και στα απομνημονεύματά του, είναι λακωνικές… Άλλωστε, όπως ως Έλληνες καλά γνωρίζουμε, ο Τσώρτσιλ έδινε πάντα σημασία στις «προτεραιότητες»…

Ο στρατηγός Σβιατισλάβ Σικόρσκι (1881-1943), πρωθυπουργός της εξόριστης πολωνικής κυβέρνησης

Παρόμοια στάση κράτησαν και οι ΗΠΑ. Παρόλο που το 1944 ο πλωτάρχης Ερλ, ειδικός απεσταλμένος του προέδρου Ρούζβελτ στα Βαλκάνια, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα εγκλήματα του Κατίν ήταν ευθύνη των Σοβιετικών, ο Ρούζβελτ προτίμησε την εκδοχή της Ναζιστικής ενοχής. Διατάχθηκε μάλιστα να μην εκδώσει τα συμπεράσματά του και μετατέθηκε στην Αμερικανική Σαμόα για το υπόλοιπο του πολέμου…
1951-1952.Χρειάστηκε να φτάσουμε στον πόλεμο της Κορέας, όταν πια «βόλευε» τη Δύση και τις ΗΠΑ να κατηγορηθούν οι Σοβιετικοί για εγκλήματα. Στις ΗΠΑ συγκροτήθηκε στο Κονγκρέσο η επιτροπή Μάντεν η οποία επέρριψε την ευθύνη στους Σοβιετικούς.Ωστόσο η «συγκάλυψη» από τις ΗΠΑ στη διάρκεια του πολέμου μπέρδευε τα πράγματα.…καθώς και τα ψυχροπολεμικά παιχνίδια.
Δεκαετία του 1980. Πολλαπλές πιέσεις ασκούνται για την αποκάλυψη της αλήθειας στην Πολωνική και τη Σοβιετική κυβέρνηση για τη διερεύνηση του θέματος.
1990. Ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ παραδέχεται δημόσια ότι η NKVD είχε διαπράξει τα εγκλήματα το 1940 και αποκαλύπτει άλλες δυο τοποθεσίες εκτός από το Κατίν: το Μέντνογιε και το Πιατικχάκι.
Φεβρουάριος 2010. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν καλεί τον Ντόναλντ Τασκ, πρωθυπουργό της Πολωνίας να παραστεί στο μνημόσυνο για τα 70 χρόνια από τη σφαγή του Κατίν.Πριν από την επίσκεψη προβάλλεται από τη  ρωσική δημόσια τηλεόραση το ντοκιμαντέρ, «Κατίν» για πρώτη φορά.
 10 Απριλίου 2010, 10 π.μ.  Η τραγωδία συνοδεύει το Κατίν- η τραγωδία συνοδεύει το Σμολένσκ. Αυτή τη φορά όμως πρόκειται για δυστύχημα και οι Ρώσοι βοηθούν στην αποκάλυψη των αιτίων του τραγικού γεγονότος και δεν  συγκαλύπτουν τίποτα. Το Tupolev 154 που μεταφέρει τον Πρόεδρο της Πολωνίας  για την 70η επέτειο από τη σφαγή του Κατίν συντρίβεται κοντά στο Σμολένσκ. Μαζί με τον πρόεδρο  Λεχ Καζίνσκι και τη σύζυγό του ταξίδευαν  ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού, ο υφυπουργός Εξωτερικών Αντρέι Κρέμερ και ο πρόεδρος της Κεντρικής Τράπεζας της Πολωνίας. 96 ακόμη νεκροί, 96 ακόμη οικογενειακές τραγωδίες προστίθενται στην εκατόμβη των νεκρών της Πολωνίας που βυθίζεται στο πένθος για μια ακόμη φορά…


Υστερόγραφο: Το κείμενο αυτό γράφτηκε το βράδυ της ημέρας του τραγικού ατυχήματος, της συντριβής του Tupolev 154 και μερικές ώρες πριν από την τηλεδιάσκεψη της Ε.Ε. που θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό αυτά που μας μέλλονται ( δηλαδή τα ήδη προκαθορισμένα…) Ας θυμηθούμε λίγο τον σοφό Καρλ, και ως δημοσιογράφοι και ως πολίτες ας προσπαθήσουμε να αμφιβάλλουμε, να διδασκόμαστε από την Ιστορία που μέσα στη δίνη και τον ίλιγγο της καθημερινότητας συχνά παραβλέπουμε- και ας μη συγκαλύπτουμε τα αυτονόητα…Το οφείλουμε στα παιδιά μας και στις γενιές που έρχονται, σε όλους αυτούς που θα πληρώνουν τόκους στον αιώνα τον άπαντα…
                                                   Τ.Μ.Σ.

Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2012

Fever 103°





Sylvia Plath - Fever 103°
 

Pure? What does it mean?
The tongues of hell
Are dull, dull as the triple

Tongues of dull, fat Cerebus
Who wheezes at the gate. Incapable
Of licking clean

The aguey tendon, the sin, the sin.
The tinder cries.
The indelible smell

Of a snuffed candle!
Love, love, the low smokes roll
From me like Isadora's scarves, I'm in a fright

One scarf will catch and anchor in the wheel.
Such yellow sullen smokes
Make their own element. They will not rise,

But trundle round the globe
Choking the aged and the meek,
The weak

Hothouse baby in its crib,
The ghastly orchid
Hanging its hanging garden in the air,

Devilish leopard!
Radiation turned it white
And killed it in an hour.

Greasing the bodies of adulterers
Like Hiroshima ash and eating in.
The sin. The sin.

Darling, all night
I have been flickering, off, on, off, on.
The sheets grow heavy as a lecher's kiss.

Three days. Three nights.
Lemon water, chicken
Water, water make me retch.

I am too pure for you or anyone.
Your body
Hurts me as the world hurts God. I am a lantern ----

My head a moon
Of Japanese paper, my gold beaten skin
Infinitely delicate and infinitely expensive.

Does not my heat astound you. And my light.
All by myself I am a huge camellia
Glowing and coming and going, flush on flush.

I think I am going up,
I think I may rise ----
The beads of hot metal fly, and I, love, I

Am a pure acetylene
Virgin
Attended by roses,

By kisses, by cherubim,
By whatever these pink things mean.
Not you, nor him.

Not him, nor him
(My selves dissolving, old whore petticoats) ----
To Paradise.
 
                                     

Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2012

Ελλάδα Βocca Di Rosa

.








Χείλη κόκκινα, χείλη τριανταφυλλένια.Την ξέρω αυτή την τυφλή μανία της σιωπηρής πλειοψηφίας, του τυφλού βίαιου πλήθους στην πολιτεία που έγινε πορνείο/που μαστρωποί και πολιτικές διαλαλούν σάπια θέλγητρα/ που η κυματόφερτη κόρη/ φορεί το πετσί της γελάδας για να την ανέβει το ταυρόπουλο.Την τυφλή άναρθρη βία των αξιοπρεπών...Θέλετε λοιπόν να δούμε άλλη μια φορά το Αιγαίον Πέλαγος Ανθούν Νεκροίς;;Δεν χορτάστηκε ακόμη η δίψα σας για αίμα βαμπίρ ώ βαμπίρ;Για μένα, τέλος λοιπόν η αυτολογοκρισία, τέρμα η ανοχή στην μετριότητα, στην υποκρισία και την ισοπέδωση που ονομάζουν νίκη του λαού και της δημοκρατίας ενώ οι ορδές ετοιμάζονται.Χίλιες φορές με τις άλλες,"πιο λευκές Ελένες".Με τη Μιλένα της Μόνικα.Με τα κορίτσια που περιμένουν μήνες στον Κορυδαλλό ενώ οι νταβατζήδες τους, διανοούμενοι και μη κυκλοφορούν ελεύθεροι και ωραίοι.Bocca Di Rosa, Bocca di Rosa, μαζί σας, πλάι σας, να συμπαρασταθώ σε σας, άγγελοι του ουρανού, σε μια "άλλη" διαδήλωση παρέα με το Φαμπρίτσιο, που πρώτη θα οδηγούσε η Γαλάτεια Καζαντζάκη με λάβαρο τις ενέσεις 606.,και σύνθημα το Amor Sacro, Amor Profano...Τι να κάνω για να σας ξυπνήσω διανοητές της πλάκας, που μόνο με υπεκφυγές ξέρετε να μιλάτε;;;;Να σας δαγκώσω στο λαιμό;Ελλάδα,Bocca di Rosa.Ελλάδα, Amor Sacro, Amor Profano.

Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2012

PROJECT FUBELT ή άλλως TRACK II . «Μεταλλαγμένα» επίκαιρο;



PROJECT  FUBELT  ή άλλως TRACK II . «Μεταλλαγμένα» επίκαιρο;
                                                           Της Τιτίκας-Μαρίας Σαράτση
 «Η Χιλή ήταν, για τη δική μου γενιά, στην Ελλάδα, η στενή μακριά λωρίδα που διασχίζει κάθετα τη δυτική πλευρά της Λατινικής Αμερικής, γνωστή για τον καταλεηλατημένο από τους αποίκους και αποικιοκράτες πλούτο και για τον αρχαίο πολιτισμό των Άνδεων, ως τη στιγμή της ελπίδας: την ημέρα που ο Σαλβαντόρ Αλιέντε ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, επικεφαλής της Λαϊκής Ενότητας. Μια προοπτική ανοιγόταν για την πολύπαθη αυτή χώρα, μια πρωτοφανής προοπτική: o αστικής καταγωγής χαρισματικός γιατρός και πολιτικός Σαλβαντόρ Αλλιέντε (Salvador Isabelino Allende Gossens), ο πρώτος μαρξιστής πρόεδρος στην ιστορία της Λατινικής Αμερικής που εκλέχθηκε ειρηνικά, διέθετε, μετά τις εκλογές του 1970 και την τελική στήριξη των Χριστιανοδημοκρατών στο Κογκρέσο, την απαραίτητη πλειοψηφία. Μετά τη δολοφονία του αρχηγού του στρατού, Ρενέ Σνάιντερ, και τη σκοτεινή ανάμειξη της CIA, ο Αλλιέντε διέθετε πλέον την υποστήριξη του στρατού και την απαραίτητη λαϊκή στήριξη για τον Χιλιανό Δρόμο προς τον Σοσιαλισμό, όπως ονόμαζε ο ίδιος την πορεία της Χιλής προς το μέλλον…Ο Αλιέντε ήταν εξαιρετικά «επικίνδυνος», είχε πρωτότυπη σκέψη και, παρά τις μαρξιστικές του καταβολές, είχε καταδικάσει την καταστολή της εξέγερσης στην Ουγγαρία το 1956 και την εισβολή των Σοβιετικών στην Τσεχοσλοβακία το 1968. Είχε απήχηση σε ευρύτερα στρώματα πέραν της εργατικής τάξης και των αγροτών. Η «χιλιανή άνοιξη» είχε αρχίσει και έπρεπε να λήξει «με κάθε κόστος». Μετά από απανωτά χτυπήματα στην οικονομία και τη δημιουργία του ανάλογου και απαραίτητου κλίματος, ο στρατός, με επικεφαλής τον στρατηγό Αουγκούστο Πινοσέτ, επιτέθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 1973 στο Προεδρικό Μέγαρο, ύστερα από πραξικόπημα με σαφή καθοδήγηση του Κίσιντζερ και της CIA. Η Χιλιανή άνοιξη είχε τελειώσει και η χώρα θα έμπαινε σε μια περίοδο φρίκης. Στις 12 Σεπτέμβρη 1973 μπορούσαμε να δούμε τους πηχαίους τίτλους στις λογοκριμένες ελληνικές εφημερίδες, αλλά τη φωτογραφία του Σαλβαντόρ Αλιέντε, με το πιστόλι στο χέρι να αμύνεται μέχρις εσχάτων, την είδαμε πολύ αργότερα... Και για τα σπασμένα χέρια του μελωδού Βίκτορ Χάρα, που τα έσπασαν οι βασανιστές του για να μην ξαναπαίξει ποτέ κιθάρα και πέθανε τραγουδώντας το “venceremos” μάθαμε πολύ αργότερα επίσης.».
    Τ.Μ.Σ. Χιλή: Alta tierra «ΑΥΓΗ», 2.3.2010

 Σε στιγμές γενικής κρίσης επανερχόμαστε στις ίδιες λέξεις, στα ίδια σύμβολα, στους ίδιους στίχους. Έχουν μια τρομακτική έλξη, συνταρακτική. Σαν ένα ωραίο πρόσωπο που όσο κι αν προσπαθείς να μην το κοιτάζεις ή να το λησμονήσεις συνέχεια το βλέμμα σου ξαναγυρνά σε αυτό, όπως το χέρι του Φίλιππου που κρατάει το χέρι της Ραχήλ στην «Εξαδέλφη μου Ραχήλ» της Δάφνης Ντι Μωριέ, και τα δαχτυλίδια της τον πονάνε, «κι όμως», γράφει, «το άφησα γιατί με πονούσε, κι αμέσως ήθελα να το ξαναπιάσω»..
Επανερχόμαστε στο βλέμμα του Σαλβαντόρ, στο χαμόγελό του και στα τελευταία του λόγια. Είναι σαν μια άφιξη στην εσωτερική μας πατρίδα.
      

…Ο λαός δεν πρέπει να θυσιασθεί. Πιστεύω στη Χιλή, πιστεύω στο μέλλον της…
                                    Ο Σ.Αλιέντε προς το Χιλιανό λαό,Ultimo discurso ( τελευταίος λόγος) 11 Σεπτεμβρίου 1973
Κωδικός Φιούμπελτ.Σχέδιο Track II. Κάποτε τα ¨απόρρητα¨αρχεία ανοίγονται. Έτσι αποκαλύφθηκε το ποσό που ο Νίξον υπέγραψε για να «σταματήσουν τον Αλλιέντε».Οι απόρρητες συναντήσεις του Κίσσιντζερ. Οι «στημένες» αντιδράσεις. Οι απόπειρες δολοφονίας. Οι δολοφονίες. Η εκπόνηση του σχεδίου του πραξικοπήματος.

Τ.Μ.Σ.


Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2012

Ποιά "αλήθεια"; Gracias a la Vida!



                Ποια «αλήθεια»; Gracias a la Vida….

    Το μελαγχολικό  βλέμμα του Στέφανου Σαράφη το θυμάμαι καλά. Από τις φωτογραφίες. Πάνω στο άλογο στο βουνό, στην υπογραφή της συμφωνίας στην  Καζέρτα. Μα πιο πολύ θυμάμαι τα «Απομνημονεύματα», σε μια κιτρινισμένη έκδοση πριν το ’50. Και πλάι σ’ αυτό, «Η αλήθεια δια τα γεγονότα εις την Ουγγαρίαν», έκδοση του κόμματος.

 Τα βιβλία αυτά τότε δεν τα πουλούσαν. Στυγνή κατάσταση. Αρχή της δεκαετίας του ’60 στη Θεσσαλία η ΕΔΑ ήταν σχεδόν εκτός νόμου. Σχεδόν έτσι δηλαδή την αντιμετώπιζαν οι αρχές και οι εθνικόφρονες. «Μυθολογίες ή Gracias a la Vida???», επαναλάμβανε η Ε και κουνούσε το χέρι της μπροστά στο πρόσωπό της λες και κάτι σκίαζε τα μάτια της τα μεγάλα, τα καστανά. Για μένα η μητέρα ήταν μεταξύ άλλων και La femme aux yeux dor, η «Αριάδνη» που θα μου έδειχνε το δρόμο έξω από το Λαβύρινθο που ένοιωθα ότι με περιέβαλε. Είχε μια βιασύνη να τα μάθω όλα γρήγορα, για τη γλώσσα, την Ελλάδα, την αντίσταση, τον εμφύλιο και το αδελφικό αίμα, τα άνθη της που καλλιεργούσε στον κήπο από τότε που «εξαναγκάστηκε σε παραίτηση» από τη εθνική ημών ηγεσία. Λες και δεν είχε χρόνο και έπρεπε να προλάβει να μου τα πει όλα με αστρονομικές ταχύτητες. Και πράγματι, όπως αποδείχτηκε, ο χρόνος της είχε προ πολλού τελειώσει…
Πότε αποσβολώνεται ο χρόνος; Με πήρε μια μέρα από το χέρι και με πήγε κοντά στο παράθυρο της μικρής, «καθημερινής» τραπεζαρίας που έβλεπε στον πίσω κήπο και στα άνθη της. ΄Ημουν δεν ήμουν οκτώ χρονών. «Άκουσε», μου είπε, τα «υπόλοιπα» τα έχεις νομίζω καταλάβει. Εγώ θα σου μιλήσω για την Ελένη Παπαδάκη. Να θυμάσαι, μικρούλα μου, όλα γίνονται για τη ζωή. Η Ελένη ήταν μεγάλη, σπουδαία ηθοποιός, η μεγαλύτερη, και την σκότωσαν οι δικοί μας… Τώρα θα σου εξηγήσω για το έγκλημα….»
Τρεις ημέρες στη ζωή της μικρούλας:
Μέρα 1η : Από το χέρι και στο σπίτι που με γέννησε. «Εδώ  άκουγα τις φωνές του αδελφικού μου φίλου που τον σκότωσαν οι Γερμανοί μαζί με τους προδότες. Φώναζε βοήθεια και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Σαν το προβατάκι, σαν τον Αμνό τον έσφαξαν».
Μέρα 2η: Η πανέμορφη Ελένη Παπαδάκη και όχι μόνον εκείνη. Η άλλη μεριά του φεγγαριού. Η αιματηρή, σκοτεινή και ανελέητη. Το αδελφικό αίμα.
Μέρα 3η: « Πάει καιρός που ο χρόνος έχει τελειώσει».
Ποια ήταν η παιδεία που δώσαμε από τη μεταπολίτευση; Ποια είναι η παιδεία που ως γονίδιο, ως άλλη Ε, θα «αντισταθεί» στα «αφιερώματα» στο Γράμμο-Βίτσι και στα κηρύγματα μίσους;
Ήταν μια παιδεία ‘φούσκα’, μια παιδεία façade.  Ψευδεπίγραφη. Μην και θιγούν οι ηγεσίες. Ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου, η αριστερά που αρνιόταν στην πλειοψηφία της να κάνει αυτοκριτική εις βάθος.
Και μην μου πείτε για τα λίγα ντοκιμαντέρ και βιβλία, για τις λίγες εκπομπές….που τώρα η δημόσια τηλεόραση αμφισβητεί. Απευθύνονται στους μυημένους ενώ οι αμύητοι τρέφονται με τα μεσημεριανά και τα ριάλιτι.  Και τα πιτσιρίκια, επίσης.
Ευτυχώς που υπάρχει και η προφορική παράδοση. Έτσι είναι, κύριοι τεχνοκράτες, στην εποχή της state of the arts technology εμείς βασιζόμαστε σ’ αυτά που ακούσαμε, που μάθαμε, που διασταυρώσαμε ή δεν διασταυρώσαμε, «καθένας κι ένα αξίωμα, σαν το πουλί μες στο κλουβί του»....

Τετάρτη 29 Αυγούστου 2012

Η Αρχόντισσα, Χέρια Ευγενικά, το Καλοκαίρι Roses in April


 Η Αρχόντισσα, Χέρια Ευγενικά το Καλοκαίρι
Roses in April

Την βλέπω πάντα την ίδια. Χέρια με δάκτυλα μακριά, λεπτά. Στο τέταρτο δάκτυλο του αριστερού χεριού φοράει πάντα, όσο την ξέρω, το λεπτό δαχτυλιδάκι με το μικρό μπριγιάν. Λάμπει, σαν τα μάτια της. Διακριτικό, θα μπορούσε να το φοράει και μια μαθητριούλα με άσπρο πικεδένιο  γιακαδάκι, μια άλλης, ξεχασμένης εποχής. Όταν μου μιλάει  αναμιγνύει και γαλλικές λέξεις. Με μια επίσης ξεχασμένης εποχής ευγένεια. Καθόλου  «αστικά». Με αρχοντιά. Αρχόντισσα από τα γεννοφάσκια της, κυρία. Υδραίικης καταγωγής γαρ. Πρώτο μέλημα της αρχόντισσας να είναι καθαρή η αυλή και η «αλτανίτσα». Να είναι πλυμένες οι πλάκες της αυλής, παστρικές. Συγυρισμένος ο κήπος. Μιλάει μαγικά. Το ίδιο μαγικά όταν την πειράζω για τη Ζανέτ Μακντόναλντ που της άρεσε όταν ήταν μικρούλα: «Μην ξεχνάς τον Νέλσον Έντι» , μου λέει. ¨συμπρωταγωνιστής¨. Την πειράζω για την ταινία, τη μαυρόασπρη.. Που την είδε με τον πατέρα της και μετά πήγανε για παγωτό στο ζαχαροπλαστείο «Πικαντίλι». Στην Πανεπιστημίου. Σε μια Αθήνα ανθρώπινη, με τις εξώπορτες ανοιχτές. Μοιάζει σαν πορτρέτο του Γιάννη Μιγάδη. Περίεργο. Αυτή  η γυναίκα δε μεγάλωσε ποτέ και δεν μίκρυνε. Ισιώνει τα γυαλιά της και με κοιτάζει με κείνο το βλέμμα που δεν του ξεφεύγει τίποτα. Μετά μου μιλάει μαγικά για τις συνταγές. Μαγείρισσα σπουδαία, εξαιρετική, η πιο μαγική. Τις γράφω σ’ ένα τετράδιο. «Ναι» μου λέει, «είναι η συνταγή», αλλά είναι και το χέρι». Είναι το χέρι που φτιάχνει τη συνταγή. Την έχω ευχαριστήσει πολλές φορές, για όλα. Δεν αναφέρονται τα όλα. Είναι «όλα». Οι μακρές συνομιλίες μας με μάγεψαν τόσο, με πλούτισαν τόσο, μας πλούτισαν όλους πέρα από τα κομψά της δώρα. Κοιτάζει το σπίτι του Τομπάζη απέναντι και της λέω για τις διηγήσεις της Μίνας Διαμαντοπούλου. Που έδωσε τα σεντόνια της στην Κατοχή στο σπίτι που έγινε πρόχειρο νοσοκομείο και πρόσφερε και τις υπηρεσίες της σαν εθελόντρια νοσοκόμα.
"Ναι", μου λέει.."
Charmante!".

Χέρια ευγενικά της αρχόντισσας. Χέρια ευγενικά το καλοκαίρι, και όλες τις εποχές, πάντα. Δάκτυλα, Roses in April….


Jeanette MacDonald