(με αφορμή το κείμενο του Θ. Διαμαντόπουλου για τη ΝΕΡΙΤ, στην “Εφ.Συν”, Το σήμερα της ΝΕΡΙΤ, το αύριο του τόπου , 14/10/14)
Στην ιστορία της Ελληνικής εκπαίδευσης και της παιδείας της ελληνικής κοινωνίας του νέου ελληνικού κράτους που προέκυψε μετά την επανάσταση του 1821, μπορεί να ανιχνεύσει κανείς πολλές παλινδρομήσεις και αναχρονισμούς. Από πού να ξεκινήσει και που να τελειώσει…
Όμως στο σύντομο κείμενο αυτό θα ήθελα να θίξω ορισμένα φαινόμενα όπως διαμορφώθηκαν και εξελίχθηκαν μετά τη μεταπολίτευση του 1974.Εδώ δεν παρατηρούμε ούτε ανιχνεύουμε παλινδρομήσεις-εδώ διαπιστώνουμε τραγικές παρεξηγήσεις. Το ζήτημα είναι όπως πάντα πολιτικό και πολιτισμικό.
Είναι κοινός τόπος ότι η γλώσσα είναι ζωντανός οργανισμός. Πάλλεται και εξελίσσεται. Όλοι σχεδόν πανηγύρισαν με την καθιέρωση της δημοτικής. Είναι η γλώσσα που μιλά ο ελληνικός λαός, αυτή τη γλώσσα μιλάμε, αυτή οφείλουμε και να γράφουμε. Ταυτόχρονα περίπου καταργήθηκε η ιστορική ορθογραφία.
Παρεξήγηση υπ.αρ. 1:Το γεγονός ότι καταργήθηκε η καθαρεύουσα δεν συνεπαγόταν και την αδυναμία των μαθητών να την κατανοήσουν. Το γεγονός ότι καταργήθηκε η ιστορική ορθογραφία δεν θα έπρεπε να συνεπάγεται και την αδυναμία των μαθητών να αντιληφθούν τη σημασία της.
Παρεξήγηση υπ.αρ.2: Το γεγονός ότι η έμφαση θα δινόταν σαν εκπαιδευτική κατεύθυνση στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα δεν θα έπρεπε να συνεπάγεται και την άγνοια της διαχρονικής ιστορίας των ελλήνων και των σχετικών προτερημάτων αλλά και των παθογενειών της διαδρομής τους μέσα στο χρόνο. Με κάποιο τρόπο καλλιεργήθηκε η αντίληψη ότι η γνώση της αρχαίας αλλά και βυζαντινής γραμματείας ταυτίζεται με την προγονολατρία και την στείρα αρχαιομανία με αποτέλεσμα η πλειοψηφία των μαθητών και των νέων ανθρώπων να χαρακτηρίζεται από παχυλή άγνοια.
Παρεξήγηση υπ. αρ. 3:Η εκπαίδευση αντί να γίνεται ενωτική έγινε όλο και πιο διχαστική. Η διαίρεση των Ελλήνων σε βασιλικούς και βενιζελικούς ελάχιστα διδάχθηκε εις βάθος για να μη μιλήσουμε για τον εμφύλιο. Η άγνοια ελάχιστα επισημάνθηκε από τα μίντια – άντε όταν σε καμιά εθνική επέτειο γινόταν κανένα ρεπορτάζ στο δρόμο για το ποιος ήταν π.χ. ο Ρήγας Φεραίος ή ο Αλέξανδρος Δελμούζος ερωτήματα στα οποία η νεολαία έδινε ανατριχιαστικές απαντήσεις.
Παρεξήγηση υπ.αρ 4: Ο διαφωτισμός και η βιομηχανική επανάσταση, διδάσκονταν και διδάσκονται διεκπεραιωτικά, σαν ένα ακόμη κεφάλαιο της ιστορίας για να μη μιλήσουμε για τη γαλλική και την οκτωβριανή επανάσταση.
Ένας φίλος μου με ρώτησε πως κατάφεραν οι Εβδομήκοντα και μετέφρασαν το Άσμα Ασμάτων αφού κατά τη γνώμη μου δεν μεταφράζεται. -Μα αυτοί ήταν οι Εβδομήκοντα!! του απάντησα.
Ο νοών νοείτω…..
Τιτίκα-Μαρία Σαράτση
Στην ιστορία της Ελληνικής εκπαίδευσης και της παιδείας της ελληνικής κοινωνίας του νέου ελληνικού κράτους που προέκυψε μετά την επανάσταση του 1821, μπορεί να ανιχνεύσει κανείς πολλές παλινδρομήσεις και αναχρονισμούς. Από πού να ξεκινήσει και που να τελειώσει…
Όμως στο σύντομο κείμενο αυτό θα ήθελα να θίξω ορισμένα φαινόμενα όπως διαμορφώθηκαν και εξελίχθηκαν μετά τη μεταπολίτευση του 1974.Εδώ δεν παρατηρούμε ούτε ανιχνεύουμε παλινδρομήσεις-εδώ διαπιστώνουμε τραγικές παρεξηγήσεις. Το ζήτημα είναι όπως πάντα πολιτικό και πολιτισμικό.
Είναι κοινός τόπος ότι η γλώσσα είναι ζωντανός οργανισμός. Πάλλεται και εξελίσσεται. Όλοι σχεδόν πανηγύρισαν με την καθιέρωση της δημοτικής. Είναι η γλώσσα που μιλά ο ελληνικός λαός, αυτή τη γλώσσα μιλάμε, αυτή οφείλουμε και να γράφουμε. Ταυτόχρονα περίπου καταργήθηκε η ιστορική ορθογραφία.
Παρεξήγηση υπ.αρ. 1:Το γεγονός ότι καταργήθηκε η καθαρεύουσα δεν συνεπαγόταν και την αδυναμία των μαθητών να την κατανοήσουν. Το γεγονός ότι καταργήθηκε η ιστορική ορθογραφία δεν θα έπρεπε να συνεπάγεται και την αδυναμία των μαθητών να αντιληφθούν τη σημασία της.
Παρεξήγηση υπ.αρ.2: Το γεγονός ότι η έμφαση θα δινόταν σαν εκπαιδευτική κατεύθυνση στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα δεν θα έπρεπε να συνεπάγεται και την άγνοια της διαχρονικής ιστορίας των ελλήνων και των σχετικών προτερημάτων αλλά και των παθογενειών της διαδρομής τους μέσα στο χρόνο. Με κάποιο τρόπο καλλιεργήθηκε η αντίληψη ότι η γνώση της αρχαίας αλλά και βυζαντινής γραμματείας ταυτίζεται με την προγονολατρία και την στείρα αρχαιομανία με αποτέλεσμα η πλειοψηφία των μαθητών και των νέων ανθρώπων να χαρακτηρίζεται από παχυλή άγνοια.
Παρεξήγηση υπ. αρ. 3:Η εκπαίδευση αντί να γίνεται ενωτική έγινε όλο και πιο διχαστική. Η διαίρεση των Ελλήνων σε βασιλικούς και βενιζελικούς ελάχιστα διδάχθηκε εις βάθος για να μη μιλήσουμε για τον εμφύλιο. Η άγνοια ελάχιστα επισημάνθηκε από τα μίντια – άντε όταν σε καμιά εθνική επέτειο γινόταν κανένα ρεπορτάζ στο δρόμο για το ποιος ήταν π.χ. ο Ρήγας Φεραίος ή ο Αλέξανδρος Δελμούζος ερωτήματα στα οποία η νεολαία έδινε ανατριχιαστικές απαντήσεις.
Παρεξήγηση υπ.αρ 4: Ο διαφωτισμός και η βιομηχανική επανάσταση, διδάσκονταν και διδάσκονται διεκπεραιωτικά, σαν ένα ακόμη κεφάλαιο της ιστορίας για να μη μιλήσουμε για τη γαλλική και την οκτωβριανή επανάσταση.
Ένας φίλος μου με ρώτησε πως κατάφεραν οι Εβδομήκοντα και μετέφρασαν το Άσμα Ασμάτων αφού κατά τη γνώμη μου δεν μεταφράζεται. -Μα αυτοί ήταν οι Εβδομήκοντα!! του απάντησα.
Ο νοών νοείτω…..
Τιτίκα-Μαρία Σαράτση
