Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2019







"Η Ελοϊζ έπινε αργά και με κόπο τον καφέ κάτω από ένα δένδρο.Είχε έναν κόμπο στο λαιμό από την προηγούμενη νύχτα όταν αντίκρισε τις φριχτές εικόνες που έφθαναν από τη Συρία.Ήταν ξάγρυπνη.Φυσούσε ένα απαλό αεράκι στη σκιά.Οι ομιλίες γύρω της την έφθαναν λες από μακριά.Σκεφτόταν το Μάνο Σιμωνίδη στις ¨Ακυβέρνητες πολιτείες' να προσπαθεί να βρεί την είσοδο προς το σπίτι της Αριάγνης (Αριάγνη ναι, όχι Αριάδνη, η πιο αγνή) στα δρομάκια του Καϊρου και η πράσινη πορτούλα να είναι εκεί και να την προσπερνά συνέχεια χωρίς να την βλέπει.'Μήπως είμαστε όλοι έτσι;" αναρωτήθηκε.Μήπως η μικρή πορτούλα είναι μπροστά μας και δεν την βλέπουμε ή επιλέγουμε να μην τη δούμε;-Νομίζω ότι για μένα ήρθε ο καιρός της σιωπής.Μιας σιωπής γόνιμης, Κρίμα βέβαια, αλλά θα πρέπει να σιωπήσω.Μόνον έτσι τα πράγματα μπαίνουν στη θέση τους".Χαμογέλασε για τις συνομιλίες που ποτέ δεν θα υπάρξουν. Ανέπνευσε βαθιά." ( Μονόλογοι της ΕλοΊζ).