Η ιεροτελεστία
της άνοιξης
Ανέβαινε
ο κόμπος στο λαιμό της και τα δάκρυα στα
μάτια της.Unshed tears.
Είχε
ξεχάσει πόσος καιρός είχε περάσει από
τότε που δεν έτρεχαν πια. Και το είχε
υποσχεθεί στον εαυτό της, το είχε
υποσχεθεί....Δεν θα ξαναμπώ πια σ΄αυτό
το τριπάκι. Πως το λέει η Φρανσουάζ; “
Ma solitude est un choix”.Δεν θα
ξαναμπώ στο με πήρες, άργησες να με
πάρεις, που είσαι, πού ήμουνα, χάθηκες,
με ξέχασες κλπ.Εiχε
αποφασίσει. Δεν το μπορώ πια αυτό το
τριπάκι,ηρεμία θέλω, κάποιον να μου
κρατάει το χέρι και να μ΄αγαπάει γι αυτό
που είμαι.Έλα όμως που παρόλο το “όλα
έπρεπε να έλθουν καθώς ήλθαν, βαρκούλες
να μου φύγουνε τα χρόνια”,,,,έλα που τα
αστεράκια έλαμπαν στον ουρανό, η άνοιξη
οργίαζε, η λεβάντα έλαμπε και το γιασεμί
μοσχοβολούσε....'Ελα που άγγιζε το πρόσωπό
της με τα δάχτυλά της το πρόσωπό της και
το έβρισκε απαλό, τα χείλη της υγραμένα
από τις δροσοσταλίδες των φύλλων;;;
