 |
| Ingmar Bergman, "Through a Glass Darkly" |
της Τιτίκας-Μαρίας Σαράτση
Aν κάποιος ανέτρεχε χρονικά στις απαρχές αυτής της «κρίσης», όπως εμφανίσθηκε από τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα στη χώρα μας, και παρακολουθούσε ταυτόχρονα και τα διεθνή «ισοδύναμά τους» θα κατέληγε σε πολύ χρήσιμα συμπεράσματα και δη και ενδιαφέροντα τοιαύτα. Θ ανακάλυπτε δε ότι όλως αιφνιδίως η κρίση έγινε και «πολιτιστική» κατά κάποιους διανοούμενους, λες και πριν δεν ήταν και λες και μας «κάλυπτε» και μας εξέφραζε όλους πλήρως το lifestyle, δεν ασφυκτιούσαμε, ούτε είχαμε εφιάλτες αλλά διήγαμε βίον ανθόσπαρτον. Με κάνει να αναρριγώ από τρόμο η γνώση ότι τα μέσα ξεκινούν όλα μαζί , με διαβαθμίσεις σοβαρότητας βεβαίως και σταματούν για λίγο όλα μαζί και μετά προς τη δόξα τραβούν και πάλι όλα μαζί. Δόξα τω Θεώ δεν πάσχουμε όλοι από …εσωστρέφεια και κάποιοι από εμάς έχουμε τα αυτιά μας και τα μάτια μας ανοιχτά και τις κεραίες μας τεντωμένες. Σκέπτομαι πολύ συχνά τους ποιητές τελευταία και επαναλαμβάνω συνεχώς και μεγαλόφωνα ότι «το μεγάλο ποτάμι είναι το ίδιο αν και δε μένει ποτέ του το ίδιο και είναι σαν τις φλέβες των ανθρώπων, το αίμα των ανθρώπων: ο ίδιος προσανατολισμός». Και όπως το «έσοπτρον εν αινίγματι», δηλαδή ο θαμπωμένος, «σκοτεινός» καθρέφτης έγινε «σπασμένος καθρέφτης» από κακή μετάφραση του καθ΄ημάς τίτλου της ταινίας του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, αυτό που βιώνουμε είναι μια κακή «μετάφραση» της κρίσης από τα «μίντια». Διαρκώς συγχέεται η κερδοσκοπία με τη χρεωκοπία. Η επιστολή όμως του Αποστόλου Παύλου από όπου και η φράση «Βλέπομεν γαρ άρτι δι εσόπτρου εν αινίγματι» αναφέρει αμέσως μετά ότι «τότε οψόμεθα πρόσωπον προς πρόσωπον». Ο Απόστολος Παύλος αναφέρεται στην άλλη ζωή. Ας με συγχωρήσει που εγώ αναφέρομαι σε αυτή τη ζωή που ζούμε. Θα κάνουμε κάτι για να δούμε καθαρά στον καθρέφτη; Μέρες ολόκληρες κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον στα μάτια και δεν γνωριζόμαστε.
Τα αγάλματα δεν είναι στο μουσείο, είμαστε εμείς. Καιρός να ζωντανέψουν και το χέρι μας να καθαρίσει το έσοπτρον…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου