Περπατούσε
σιγανά , αργά μέσα στο δρομάκι του Ψυρρή
και αναρωτιόταν με τόση δυστυχία στην
Ελλάδα σήμερα πως θα ήταν δυνατόν η
πηγή που άνοιξε μέσα της όταν διάβασε
τα “Θεάματα του Ψυρρή”του Μιχαήλ
Μητσάκη να ανοίγει και πάλι σαν ένα
τραύμα που με μια λάθος κίνηση τραβάς
απότομα τα ράμματα και δακρύζουν τα
μάτια σου από τον πόνο.Σκεπτόταν την
εποχή που ο δρόμος έσφυζε από ζωή με τις
μοδιστρούλες και τις βιοτεχνίες.Τώρα
το ένα μπαρ στριμώχνεται πλάι στο άλλο.
Καιρό έχω να
γράψω. Να γράψω για την οργή και την λύπη
που με πλημμυρίζουν.Για το αμφιβόλου
ποιότητας κοκτέιλ της πολιτιστικής και
εκπαιδευτικής πολιτικής. Για τα
μπρος-πίσω.Και ας σταματήσει και το
παραμύθι της οικουμενικής.Ένα αλαλούμ
θα είναι.Μας λείπουν οι ηγεσίες. Γράφω
ένα βιβλίο.Ο τίτλος είναι “Αναστενάζοντας
στην αγκαλιά του”.'Οχι, δεν είναι
αναστεναγμός ανακούφισης ούτε στεναγμός
λύπης.Είναι ο αναστεναγμός που βγαίνει
από τα μύχια της καρδιάς και της ψυχής
μας μετά την ηδονή.Τον τελευταίο καιρό
μου δίνει και μια αίσθηση πόνου, σαν να
ζ ω με τον αναστεναγμό όλα αυτά που θα
μπορούσαν να συμβούν και δεν έγιναν.Γράφουν
διάφοροι για μας. Για την “ξεπουλημένη
γενιά του Πολυτεχνείου”.Ολίγη σεμνότης,
παρακαλώ.Περνάνε τα χρόνια.Γινόμαστε
και θέμα
διδακτορικών.Όσο
καλογραμμένα κι αν είναι, χάνουν.Όπως
έχασα κι εγώ το βλέμμα
του 'Αρη όταν
αυτοκτονούσε. Για προσπαθήστε να
αισθανθείτε και για λίγο.Είχα πάρει
προχθές στο τηλέφωνο τον Παναγιώτη
Παναγιώτου, τον Γιώργο Βερνίκο και το
Μιχάλη Σαμπατακάκη.Φίλους και συναγωνιστές
από τότε.¨Γινόμαστε Ιστορία” τους είπα.
“Γράψε το βιβλίο σου” μου απάντησαν
και οι τρεις λες και ήταν συνεννοημένοι.Για
να δούμε.....
