Η Ελοϊζ σιγοτραγουδούσε το «και τότε ποιος
θα μπορέσει να μάθει ποτέ το γιατί» ξαναδιαβάζοντας τα «Βραχιολάκια της
Αννίκας». Έκανε έναν απολογισμό απωλειών σιωπηλά. Στο νου της είχε καρφωθεί το
βλέμμα του Ράιαν Γκόσλινγκ στο First
Man.Και
η στιγμή που αφήνει το βραχιολάκι της κορούλας του στη σελήνη. Ζούσε το
πολιτικό αλαλούμ χωρίς να συμμετέχει ενεργά. Πέρα ίσως από μια υπογραφή που την
καθιστούσε «προδότρια του έθνους» μια και αποδεχόταν τα θετικά της συμφωνίας
των Πρεσπών. Ψυχικά όμως πονούσε. Πονούσε σχεδόν βιολογικά για το κενό. Τι να
τις κάνουμε τις γέφυρες όταν τα πεπραγμένα και τα πραττόμενα αποδεικνύουν το
αντίθετο….Σκεπτόταν πως έγιναν οι φίλοι της μαριονέτες της Ιστορίας. Βράδιαζε
γλυκά στην Αττική.Ver novum.
