Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2012

Ελλάδα Βocca Di Rosa

.








Χείλη κόκκινα, χείλη τριανταφυλλένια.Την ξέρω αυτή την τυφλή μανία της σιωπηρής πλειοψηφίας, του τυφλού βίαιου πλήθους στην πολιτεία που έγινε πορνείο/που μαστρωποί και πολιτικές διαλαλούν σάπια θέλγητρα/ που η κυματόφερτη κόρη/ φορεί το πετσί της γελάδας για να την ανέβει το ταυρόπουλο.Την τυφλή άναρθρη βία των αξιοπρεπών...Θέλετε λοιπόν να δούμε άλλη μια φορά το Αιγαίον Πέλαγος Ανθούν Νεκροίς;;Δεν χορτάστηκε ακόμη η δίψα σας για αίμα βαμπίρ ώ βαμπίρ;Για μένα, τέλος λοιπόν η αυτολογοκρισία, τέρμα η ανοχή στην μετριότητα, στην υποκρισία και την ισοπέδωση που ονομάζουν νίκη του λαού και της δημοκρατίας ενώ οι ορδές ετοιμάζονται.Χίλιες φορές με τις άλλες,"πιο λευκές Ελένες".Με τη Μιλένα της Μόνικα.Με τα κορίτσια που περιμένουν μήνες στον Κορυδαλλό ενώ οι νταβατζήδες τους, διανοούμενοι και μη κυκλοφορούν ελεύθεροι και ωραίοι.Bocca Di Rosa, Bocca di Rosa, μαζί σας, πλάι σας, να συμπαρασταθώ σε σας, άγγελοι του ουρανού, σε μια "άλλη" διαδήλωση παρέα με το Φαμπρίτσιο, που πρώτη θα οδηγούσε η Γαλάτεια Καζαντζάκη με λάβαρο τις ενέσεις 606.,και σύνθημα το Amor Sacro, Amor Profano...Τι να κάνω για να σας ξυπνήσω διανοητές της πλάκας, που μόνο με υπεκφυγές ξέρετε να μιλάτε;;;;Να σας δαγκώσω στο λαιμό;Ελλάδα,Bocca di Rosa.Ελλάδα, Amor Sacro, Amor Profano.

Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2012

PROJECT FUBELT ή άλλως TRACK II . «Μεταλλαγμένα» επίκαιρο;



PROJECT  FUBELT  ή άλλως TRACK II . «Μεταλλαγμένα» επίκαιρο;
                                                           Της Τιτίκας-Μαρίας Σαράτση
 «Η Χιλή ήταν, για τη δική μου γενιά, στην Ελλάδα, η στενή μακριά λωρίδα που διασχίζει κάθετα τη δυτική πλευρά της Λατινικής Αμερικής, γνωστή για τον καταλεηλατημένο από τους αποίκους και αποικιοκράτες πλούτο και για τον αρχαίο πολιτισμό των Άνδεων, ως τη στιγμή της ελπίδας: την ημέρα που ο Σαλβαντόρ Αλιέντε ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, επικεφαλής της Λαϊκής Ενότητας. Μια προοπτική ανοιγόταν για την πολύπαθη αυτή χώρα, μια πρωτοφανής προοπτική: o αστικής καταγωγής χαρισματικός γιατρός και πολιτικός Σαλβαντόρ Αλλιέντε (Salvador Isabelino Allende Gossens), ο πρώτος μαρξιστής πρόεδρος στην ιστορία της Λατινικής Αμερικής που εκλέχθηκε ειρηνικά, διέθετε, μετά τις εκλογές του 1970 και την τελική στήριξη των Χριστιανοδημοκρατών στο Κογκρέσο, την απαραίτητη πλειοψηφία. Μετά τη δολοφονία του αρχηγού του στρατού, Ρενέ Σνάιντερ, και τη σκοτεινή ανάμειξη της CIA, ο Αλλιέντε διέθετε πλέον την υποστήριξη του στρατού και την απαραίτητη λαϊκή στήριξη για τον Χιλιανό Δρόμο προς τον Σοσιαλισμό, όπως ονόμαζε ο ίδιος την πορεία της Χιλής προς το μέλλον…Ο Αλιέντε ήταν εξαιρετικά «επικίνδυνος», είχε πρωτότυπη σκέψη και, παρά τις μαρξιστικές του καταβολές, είχε καταδικάσει την καταστολή της εξέγερσης στην Ουγγαρία το 1956 και την εισβολή των Σοβιετικών στην Τσεχοσλοβακία το 1968. Είχε απήχηση σε ευρύτερα στρώματα πέραν της εργατικής τάξης και των αγροτών. Η «χιλιανή άνοιξη» είχε αρχίσει και έπρεπε να λήξει «με κάθε κόστος». Μετά από απανωτά χτυπήματα στην οικονομία και τη δημιουργία του ανάλογου και απαραίτητου κλίματος, ο στρατός, με επικεφαλής τον στρατηγό Αουγκούστο Πινοσέτ, επιτέθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 1973 στο Προεδρικό Μέγαρο, ύστερα από πραξικόπημα με σαφή καθοδήγηση του Κίσιντζερ και της CIA. Η Χιλιανή άνοιξη είχε τελειώσει και η χώρα θα έμπαινε σε μια περίοδο φρίκης. Στις 12 Σεπτέμβρη 1973 μπορούσαμε να δούμε τους πηχαίους τίτλους στις λογοκριμένες ελληνικές εφημερίδες, αλλά τη φωτογραφία του Σαλβαντόρ Αλιέντε, με το πιστόλι στο χέρι να αμύνεται μέχρις εσχάτων, την είδαμε πολύ αργότερα... Και για τα σπασμένα χέρια του μελωδού Βίκτορ Χάρα, που τα έσπασαν οι βασανιστές του για να μην ξαναπαίξει ποτέ κιθάρα και πέθανε τραγουδώντας το “venceremos” μάθαμε πολύ αργότερα επίσης.».
    Τ.Μ.Σ. Χιλή: Alta tierra «ΑΥΓΗ», 2.3.2010

 Σε στιγμές γενικής κρίσης επανερχόμαστε στις ίδιες λέξεις, στα ίδια σύμβολα, στους ίδιους στίχους. Έχουν μια τρομακτική έλξη, συνταρακτική. Σαν ένα ωραίο πρόσωπο που όσο κι αν προσπαθείς να μην το κοιτάζεις ή να το λησμονήσεις συνέχεια το βλέμμα σου ξαναγυρνά σε αυτό, όπως το χέρι του Φίλιππου που κρατάει το χέρι της Ραχήλ στην «Εξαδέλφη μου Ραχήλ» της Δάφνης Ντι Μωριέ, και τα δαχτυλίδια της τον πονάνε, «κι όμως», γράφει, «το άφησα γιατί με πονούσε, κι αμέσως ήθελα να το ξαναπιάσω»..
Επανερχόμαστε στο βλέμμα του Σαλβαντόρ, στο χαμόγελό του και στα τελευταία του λόγια. Είναι σαν μια άφιξη στην εσωτερική μας πατρίδα.
      

…Ο λαός δεν πρέπει να θυσιασθεί. Πιστεύω στη Χιλή, πιστεύω στο μέλλον της…
                                    Ο Σ.Αλιέντε προς το Χιλιανό λαό,Ultimo discurso ( τελευταίος λόγος) 11 Σεπτεμβρίου 1973
Κωδικός Φιούμπελτ.Σχέδιο Track II. Κάποτε τα ¨απόρρητα¨αρχεία ανοίγονται. Έτσι αποκαλύφθηκε το ποσό που ο Νίξον υπέγραψε για να «σταματήσουν τον Αλλιέντε».Οι απόρρητες συναντήσεις του Κίσσιντζερ. Οι «στημένες» αντιδράσεις. Οι απόπειρες δολοφονίας. Οι δολοφονίες. Η εκπόνηση του σχεδίου του πραξικοπήματος.

Τ.Μ.Σ.


Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2012

Ποιά "αλήθεια"; Gracias a la Vida!



                Ποια «αλήθεια»; Gracias a la Vida….

    Το μελαγχολικό  βλέμμα του Στέφανου Σαράφη το θυμάμαι καλά. Από τις φωτογραφίες. Πάνω στο άλογο στο βουνό, στην υπογραφή της συμφωνίας στην  Καζέρτα. Μα πιο πολύ θυμάμαι τα «Απομνημονεύματα», σε μια κιτρινισμένη έκδοση πριν το ’50. Και πλάι σ’ αυτό, «Η αλήθεια δια τα γεγονότα εις την Ουγγαρίαν», έκδοση του κόμματος.

 Τα βιβλία αυτά τότε δεν τα πουλούσαν. Στυγνή κατάσταση. Αρχή της δεκαετίας του ’60 στη Θεσσαλία η ΕΔΑ ήταν σχεδόν εκτός νόμου. Σχεδόν έτσι δηλαδή την αντιμετώπιζαν οι αρχές και οι εθνικόφρονες. «Μυθολογίες ή Gracias a la Vida???», επαναλάμβανε η Ε και κουνούσε το χέρι της μπροστά στο πρόσωπό της λες και κάτι σκίαζε τα μάτια της τα μεγάλα, τα καστανά. Για μένα η μητέρα ήταν μεταξύ άλλων και La femme aux yeux dor, η «Αριάδνη» που θα μου έδειχνε το δρόμο έξω από το Λαβύρινθο που ένοιωθα ότι με περιέβαλε. Είχε μια βιασύνη να τα μάθω όλα γρήγορα, για τη γλώσσα, την Ελλάδα, την αντίσταση, τον εμφύλιο και το αδελφικό αίμα, τα άνθη της που καλλιεργούσε στον κήπο από τότε που «εξαναγκάστηκε σε παραίτηση» από τη εθνική ημών ηγεσία. Λες και δεν είχε χρόνο και έπρεπε να προλάβει να μου τα πει όλα με αστρονομικές ταχύτητες. Και πράγματι, όπως αποδείχτηκε, ο χρόνος της είχε προ πολλού τελειώσει…
Πότε αποσβολώνεται ο χρόνος; Με πήρε μια μέρα από το χέρι και με πήγε κοντά στο παράθυρο της μικρής, «καθημερινής» τραπεζαρίας που έβλεπε στον πίσω κήπο και στα άνθη της. ΄Ημουν δεν ήμουν οκτώ χρονών. «Άκουσε», μου είπε, τα «υπόλοιπα» τα έχεις νομίζω καταλάβει. Εγώ θα σου μιλήσω για την Ελένη Παπαδάκη. Να θυμάσαι, μικρούλα μου, όλα γίνονται για τη ζωή. Η Ελένη ήταν μεγάλη, σπουδαία ηθοποιός, η μεγαλύτερη, και την σκότωσαν οι δικοί μας… Τώρα θα σου εξηγήσω για το έγκλημα….»
Τρεις ημέρες στη ζωή της μικρούλας:
Μέρα 1η : Από το χέρι και στο σπίτι που με γέννησε. «Εδώ  άκουγα τις φωνές του αδελφικού μου φίλου που τον σκότωσαν οι Γερμανοί μαζί με τους προδότες. Φώναζε βοήθεια και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Σαν το προβατάκι, σαν τον Αμνό τον έσφαξαν».
Μέρα 2η: Η πανέμορφη Ελένη Παπαδάκη και όχι μόνον εκείνη. Η άλλη μεριά του φεγγαριού. Η αιματηρή, σκοτεινή και ανελέητη. Το αδελφικό αίμα.
Μέρα 3η: « Πάει καιρός που ο χρόνος έχει τελειώσει».
Ποια ήταν η παιδεία που δώσαμε από τη μεταπολίτευση; Ποια είναι η παιδεία που ως γονίδιο, ως άλλη Ε, θα «αντισταθεί» στα «αφιερώματα» στο Γράμμο-Βίτσι και στα κηρύγματα μίσους;
Ήταν μια παιδεία ‘φούσκα’, μια παιδεία façade.  Ψευδεπίγραφη. Μην και θιγούν οι ηγεσίες. Ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου, η αριστερά που αρνιόταν στην πλειοψηφία της να κάνει αυτοκριτική εις βάθος.
Και μην μου πείτε για τα λίγα ντοκιμαντέρ και βιβλία, για τις λίγες εκπομπές….που τώρα η δημόσια τηλεόραση αμφισβητεί. Απευθύνονται στους μυημένους ενώ οι αμύητοι τρέφονται με τα μεσημεριανά και τα ριάλιτι.  Και τα πιτσιρίκια, επίσης.
Ευτυχώς που υπάρχει και η προφορική παράδοση. Έτσι είναι, κύριοι τεχνοκράτες, στην εποχή της state of the arts technology εμείς βασιζόμαστε σ’ αυτά που ακούσαμε, που μάθαμε, που διασταυρώσαμε ή δεν διασταυρώσαμε, «καθένας κι ένα αξίωμα, σαν το πουλί μες στο κλουβί του»....