Δεν σκέπτομαι εγώ, σκέπτεται η Φρανκφούρτη για μένα 

 

Ημερομηνία δημοσίευσης: 17/03/2010 ΑΥΓΗ

Της ΤΙΤΙΚΑΣ - ΜΑΡΙΑΣ ΣΑΡΑΤΣΗ

Η Αλίκη και η Κουνελότρυπα: Μια μητέρα και δυο κόρες συζητούν

«Ελλάς, χώρα ανατολικών αισθημάτων και δυτικής περιεργείας! Όποτε χάθηκε η 'μαγική' ισορροπία -καλή ώρα τώρα!- οι συνέπειες ήταν κάτι παραπάνω από οδυνηρές. Το πρόβλημα, στη βάση του, παραμένει πολιτισμικό... Η 'ορθολογική' Ευρώπη σκοντάφτει... στην 'ανορθολογική' περιφέρεια!»
Blogger

...Της Ασίας αν αγγίζει από τη μια - της Ευρώπης λίγο αν ακουμπά
Στον αιθέρα στέκει να - και στη θάλασσα μόνη της!
Οδυσσέας Ελύτης, «Άξιον Εστί»

"Δεν σκέπτομαι εγώ, σκέπτεται η Φρανκφούρτη για μένα», ψιθύρισε και κοίταξε έξω από το παράθυρο. Στην υπό κατεδάφιση απέναντι μονοκατοικία ένα γιασεμί στεκόταν σχεδόν μετέωρο, με μόνο στήριγμά του ένα διπλό κοράλλι, αναρριχητικό. Τα δυο τους είχαν δοθεί σε έναν θανάσιμο σφιχτό εναγκαλισμό, λες και προαισθάνονταν το τέλος τους. «Και να σκεπτόταν η Φρανκφούρτη καλά θα ήταν, γιατί η Φρανκφούρτη έχει και πολίτες, αλλά πλέον λέγοντας Φρανκφούρτη βλέπουμε αυτόματα μπροστά μας την 'υπερκυβέρνηση' του Τρισέ», συνέχισε. Το γιασεμί το είχε παραπλανήσει ο ανοιξιάτικος καιρός των προηγούμενων ημερών και είχε σχεδόν ανθίσει.
Από τότε που στα 18 τους τα κορίτσια της ενηλικιώθηκαν και ζούσαν μόνες τους, είχαν κάνει μια σιωπηρή συμφωνία που με τα χρόνια έγινε και λεκτική, απτή: να μην αφήσουν τη διαφορετική κατοικία να τις χωρίσει, να μιλάνε καθημερινά και να κάνουν πράγματα οι τρεις τους μαζί, έστω και σπάνια. Τα παιδιά είχαν μεγαλώσει με τον Λιούις Κάρολ και την «Αλίκη» πλάι στο κρεβάτι τους, επομένως αυτό που θα έκαναν αυτή τη φορά μαζί ήταν ως φυσική συνέπεια να δουν την «Αλίκη» του Τιμ Μπάρτον. «Στο κάτω-κάτω στην εκδοχή του Μπάρτον η 'λευκή βασίλισσα', η δύναμη του καλού, νικά!» της είχε πει η Β, η μεγάλη κόρη, στο τηλέφωνο, για να ελαφρύνει τη βαριά ατμόσφαιρα που είχε δημιουργήσει η αναγγελία των «οικονομικών μέτρων» που έθιγαν κατά κράτος τον μισθό της μητέρας.
- «Τα όργανα άρχισαν και θα ηχήσουν και στον ιδιωτικό τομέα», αντέτεινε η μητέρα.
-«Καλά, ας μην αγχωθούμε από τώρα», είχε πει η Γ, η μικρή κόρη, αλλά στα μάτια της διαγραφόταν ήδη η ανησυχία.
Μέρες τώρα αισθανόταν την ανάγκη να απολογηθεί. Να τους εξηγήσει ότι υπήρχαν κάποιοι που από καιρό είχαν προειδοποιήσει, ότι δεν είναι όλη η γενιά του Πολυτεχνείου εξαργυρωμένη, αλλά αντίθετα η πλειοψηφία εξακολουθεί να μάχεται στον χώρο της, ο καθένας και η κάθε μια με τις δυνάμεις του/της και τις αντοχές του. Η νύχτα είχε πια πέσει και το κουδούνι χτύπησε. Το γιασεμί μόλιςπου διακρινόταν.
- «Είναι θέμα επιλογών», είπε η Β, η μεγαλύτερη κόρη. «Πρέπει να το καταλάβεις. Αυτό που τώρα γίνεται στη χώρα συμβαίνει εδώ και καιρό στον ιδιωτικό τομέα. Δεν μιλάμε πια για 'ανθρώπους', αλλά για 'ανθρώπινους πόρους'. Δεκάδες θέσεις εργασίας κόβονται. Οι αποφάσεις δεν παίρνονται εδώ, έχουν παρθεί ήδη στην Ευρώπη ή υπερατλαντικά. Κάποιος έχει ξυπνήσει στη Νέα Υόρκη και έχει αποφασίσει για το πόσοι θα φύγουν. Το 'ποιοι' θα φύγουν θα αποφασισθεί εδώ και δεν θα 'θελα να είμαι καθόλου στη θέση του διευθυντή που θα πρέπει να το αποφασίσει. Εμείς, ως εργαζόμενοι, είμαστε αριθμοί - ό,τι είναι η Ελλάδα για τις ΗΠΑ - μια γεωπολιτική κουκκίδα. Είναι όπως στο εμπορικό σινεμά, δεν μιλάμε πια για 'τέχνη', αλλά για προϊόν. Για αριθμό εισιτηρίων. Και μη νομίζεις ότι η μεσαία 'ελληνική' επιχείρηση είναι καλύτερη. Συχνά είναι πιο σκληρή από την πολυεθνική. Δεν βλέπεις πόσο χρεωμένος είναι ο ΟΑΕΕ; Το ΙΚΑ; Νομίζεις ότι φταίει μόνο το κράτος γι' αυτό; Δεν φταίει ο μεσαίος Έλλην 'επιχειρηματίας'; Εσείς στην αριστερά και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα ζείτε στον δικό σας κόσμο». Μιλούσε ήρεμα, χωρίς θυμό.
- «Αυτό που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε εμείς στον ιδιωτικό τομέα είναι ο πλήρης ατομικισμός. Οι παγίδες. Τα πισώπλατα μαχαιρώματα. Βλέπουμε συναδέλφους που έχουν δώσει όλη τους τη ζωή και την ενέργεια στην εταιρεία να φεύγουν γιατί έτσι είναι οι οδηγίες. Και σου το λέω για να το καταλάβεις καλά, πλέον δεν είμαστε ελκυστικοί για κανέναν και κυρίως για τις πολυεθνικές. Όλα μεταφέρονται σιγά και σταθερά προς την 'ελκυστική' Ινδία. Και ξέρεις κάτι; Οι αποφάσεις έχουν ήδη ληφθεί και καμιά αντίδραση δεν είναι αποτελεσματική, γιατί η γενιά σου, αλλά και κυρίως η προηγούμενη, όταν οι ελληνικές επιχειρήσεις έκλειναν η μια μετά την άλλη, όταν η ΙΖΟΛΑ, ας πούμε, έκλεισε, τι έκανε; Ή μήπως νομίζεις ότι έχουμε καλές υπηρεσίες στον τουρισμό; Άντε κάνε μια βολτούλα μέχρι την Κωνσταντινούπολη να καταλάβεις τι σημαίνει service».
Η μικρή κόρη άκουγε σιωπηλή. Σήκωσε όμως το κεφάλι και κοίταξε τη μητέρα της.
- «Καλά, εσύ κοίταζε το γιασεμί. Καλά κάνεις, αλλά ποιος σε ακούει; Μια ζωή σε θυμάμαι στη 'σκεπτόμενη μειοψηφία'. Η Ελλάδα που μας παραδίνετε είναι σε άθλια κατάσταση. Άκουσα και την αριστερά σου, άκουσα και τους συνδικαλιστές. Δεν μου λες, ξέρεις ότι εσύ ανήκεις στην τελευταία γενιά που έκανε ό,τι ήθελε; Μπορεί να είχατε να κάνετε με τη χούντα, αλλά ο εχθρός ήταν ορατός. Ξέρεις ότι από την Α' Λυκείου δεν είμαστε μαθητές, αλλά 'υποψήφιοι' για τις πανελλήνιες; Ξέρεις ότι αφού μπούμε στο πανεπιστήμιο κάνουμε τουλάχιστον δύο χρόνια να συνέλθουμε από το στρες και την πίεση που περάσαμε; Και μόλις μπούμε στο πανεπιστήμιο, έρχεται η μεγάλη απογοήτευση. Το πανεπιστήμιο δεν έχει καμιά σχέση με αυτό που πιστεύαμε. Ούτε καν οι γραμματείες δεν λειτουργούν καλά... και έτσι πέφτουν επάνω μας οι παρατάξεις που κάνουν τη δουλειά της γραμματείας. Και μην μου πεις πως φταίνε μόνο τα μικρά κονδύλια. Και δεν μου λες, πολύ καλά τα λέει ο Πωλ Ζοριόν στη συνέντευξη που μου έδωσες να διαβάσω.
Μπαίνουμε σε κατακλυσμική περίοδο, μάλιστα, έτσι είναι. Μάλλον, έχουμε ήδη μπει σε κατακλυσμική περίοδο. Και η αριστερά σου, τι λέει; Θα πει τίποτα για τα ταξί με τις τριπλές και τετραπλές κούρσες που δεν θέλουν τις ταμειακές; Εσύ πλήρωνε προκαταβολικά, κορόιδο! Από τη μια η σοβαρότητα και ο Πωλ Ζοριόν και η 'Αυγή' και από την άλλη... Στο λέω και κατάλαβέ το, αναλάβετε τις ευθύνες σας. Αλλιώς... Στο κάτω-κάτω εσείς ζήσατε, καλά ή κακά δεν το κρίνω, θέλουμε να ζήσουμε και εμείς! Πάντα από μικρές μάς έλεγες ότι η ανανεωτική αριστερά είναι το άλας της γης. Πρέπει να καταλάβετε ότι δεν βρίσκεστε εκτός συστήματος. Και πάντα εσύ μας έλεγες πάλι ότι πρέπει να βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση του άλλου. Δηλαδή αν κυβερνούσατε εσείς αύριο, κυριολεκτώ, αύριο, τι θα κάνατε; Αυτό να πεις στους δικούς σου, αυτό θέλω να ακούσω, συγκεκριμένα. Αλλιώς το παιχνίδι είναι χαμένο!».
- «Καλά, πάμε τώρα να δούμε την 'Αλίκη'», είπε η Β χαμογελώντας και κοίταξε τη μητέρα της και τη μικρή αδελφή. «Μην πυροβολείτε την πιανίστα, κάνει ό,τι μπορεί», συνέχισε. "Στο κάτω-κάτω ο πρόεδρος της Γερμανικής Βουλής μάς ζήτησε συγγνώμη. Mας στήριξε και ο Σαρκοζί... Λες αυτό να σημαίνει ότι θα περισωθούν και κάποιες θέσεις εργασίας; Αποφάσισαν να σκεφθούν, εκτός από τους τραπεζίτες, και οι πολιτικοί; Ας διατηρήσουμε το χιούμορ μας, θα μας χρειαστεί, down the rabbit hole!!¹». Τ.Μ.Σ.

1. Down the rabbit hole: Κάτω, στην κουνελότρυπα. Λιούις Κάρολ, Η Αλίκη στη Χώρα των θαυμάτων