Γιατί «γυρίζουμε» στους κλασσικούς;
Δημοσιευμένο 05/07/2010 Αταξινόμητα Leave a Comment
“…Όλα έχουν ανατραπεί και μόλις τώρα μορφοποιούνται” Ο Κονσταντίν Λιέβιν στην Άννα Καρένινα του Λέοντος Τολστόϊ
“Λυπάμαι που αφιερώνω αυτό το βιβλίο σε ένα μεγάλο. Αυτός ο μεγάλος όμως είναι τώρα στη Γαλλία. Πεινάει και κρυώνει. Στον Leon Werth λοιπόν, όταν ήταν μικρό παιδί”
Ο Αντουάν ντε Σαιν Εξυπερύ στην αφιέρωση στο Μικρό Πρίγκιπα
“Αποκηρύσσω όλα μου τα προηγούμενα βιβλία, τα έγραψα όλα στην Άννα Καρένινα και δεν υπάρχει πια τίποτα να γράψω”, δήλωσε ο Λέον Τοστόι όταν τέλειωσε την Άννα Καρένινα ( 1873-1877). Από όλα του τα πορτρέτα προτιμώ αυτή τη φωτογραφία:
Δεν προσπάθησα ποτέ να μάθω τις λεπτομέρειές της. Τα παιδιά τον κοιτάζουν στα μάτια, τα έχει απορροφήσει το βλέμμα του και σίγουρα η φωνή του, και τα χέρια του, προσπαθώ να φαντασθώ την σκηνή, μου αρέσει που η φούστα της μικρούλας ακουμπάει ανέμελα το «καλό σακάκι» του αγοριού. Μου αρέσει να πιστεύω πως είναι Κυριακή. Εν τη ευρεία εννοία.
Γιατί γυρίζουμε στους κλασσικούς; Και δεν εννοώ τους κλασσικούς του 18ου και του 19ου αιώνα μόνο, γιατί γυρίζουμε στους «κλασσικούς» όλων των εποχών; Γιατί γυρίζουμε στον Χάξλεϊ, στον Όργουελ, στον Στάινμπεκ; Γιατί γυρίζουμε στους Long Distance Runners όλων των εποχών; Γιατί η πανέμορφη, πάλλουσα και εγκλωβισμένη Άννα που αγνοεί όλη την καλή κοινωνία της Αγίας Πετρούπολης και αφήνεται στη ζωή και στον έρωτά της για τον κόμη Βρόνσκι και στην αυτοκαταστροφή της μας συγκινεί όσο και η Φαντίνα και ο κύριος Κ του Κάφκα; Γιατί ξαναδιαβάζουμε τα Γράμματα στη Μιλένα όσο και το Κεφάλαιο; Γιατί αναρριγώ στην ιδέα ότι το βιβλιοπωλείο Κάουφμαν της Σταδίου, δηλαδή ένα από τα παράθυρά μου στον κόσμο, είναι ήδη παρελθόν…Γιατί θυμάμαι το “Και οι κουκουβάγιες κλαίνε του Αρσακείου, έφυγε η Εστία από τη Σταδίου”. Γιατί αναρωτιόμαστε αν ο Ντίκενς θα μπορούσε να είναι μαρξιστής; Γιατί στοιχειωνόμαστε πάλι από την εκτέλεση του Λόρκα όταν ήτανε 5 σε όλα τα ρολόγια;
Ίσως γιατί τώρα που προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο έρωτας έγινε σεξ μόνο, λες και το «σεξ» δεν είναι υπαρξιακό, το πιο υπαρξιακό από όλα, τώρα που η τηλεόραση περιόρισε στο ελάχιστο τις λέξεις της πλουσιότερης γλώσσας του κόσμου, τώρα που η βαρβαρότητα του καταρρέοντος συστήματος , οι απολύσεις και το part time καταστρέφουν ζωές και κόβουν φτερά, -παρά τις διακηρύξεις για το αντίθετο- τα ζωτικά ερωτήματα επανέρχονται.και αναζητάμε αγωνιωδώς τις απαντήσεις.
"Έργα σαν αυτό θα έχουν νόημα όσο υπάρχει πείνα και δυστυχία", έγραψε ο Βικτόρ Ουγκώ για τους Αθλίους . "Σε τι χρησιμεύουν τα βιβλία σου;" ρωτάει ο Αλέξης Ζορμπάς το «συγγραφέα» του Καζαντζάκη. "Σε τι χρησιμεύουν τα βιβλία αν δεν μπορούν να μας δώσουν τις απαντήσεις;"
"Γιατί σκέπτομαι άρα υπάρχω", απαντά ο Πιέρ στο "Πόλεμος και Ειρήνη". Μετά από αγωνιώδεις αναζητήσεις, διαψεύσεις, αποτυχίες, θανάτους, επώδυνους αποχαιρετισμούς θα βρεί το δρόμο προς το μέλλον.Ίσως μόνος,ίσως όχι.Όπως το "διαβάσει" κανείς!!!
Γιατί γυρίζουμε στους κλασσικούς; Και δεν εννοώ τους κλασσικούς του 18ου και του 19ου αιώνα μόνο, γιατί γυρίζουμε στους «κλασσικούς» όλων των εποχών; Γιατί γυρίζουμε στον Χάξλεϊ, στον Όργουελ, στον Στάινμπεκ; Γιατί γυρίζουμε στους Long Distance Runners όλων των εποχών; Γιατί η πανέμορφη, πάλλουσα και εγκλωβισμένη Άννα που αγνοεί όλη την καλή κοινωνία της Αγίας Πετρούπολης και αφήνεται στη ζωή και στον έρωτά της για τον κόμη Βρόνσκι και στην αυτοκαταστροφή της μας συγκινεί όσο και η Φαντίνα και ο κύριος Κ του Κάφκα; Γιατί ξαναδιαβάζουμε τα Γράμματα στη Μιλένα όσο και το Κεφάλαιο; Γιατί αναρριγώ στην ιδέα ότι το βιβλιοπωλείο Κάουφμαν της Σταδίου, δηλαδή ένα από τα παράθυρά μου στον κόσμο, είναι ήδη παρελθόν…Γιατί θυμάμαι το “Και οι κουκουβάγιες κλαίνε του Αρσακείου, έφυγε η Εστία από τη Σταδίου”. Γιατί αναρωτιόμαστε αν ο Ντίκενς θα μπορούσε να είναι μαρξιστής; Γιατί στοιχειωνόμαστε πάλι από την εκτέλεση του Λόρκα όταν ήτανε 5 σε όλα τα ρολόγια;
Ίσως γιατί τώρα που προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο έρωτας έγινε σεξ μόνο, λες και το «σεξ» δεν είναι υπαρξιακό, το πιο υπαρξιακό από όλα, τώρα που η τηλεόραση περιόρισε στο ελάχιστο τις λέξεις της πλουσιότερης γλώσσας του κόσμου, τώρα που η βαρβαρότητα του καταρρέοντος συστήματος , οι απολύσεις και το part time καταστρέφουν ζωές και κόβουν φτερά, -παρά τις διακηρύξεις για το αντίθετο- τα ζωτικά ερωτήματα επανέρχονται.και αναζητάμε αγωνιωδώς τις απαντήσεις.
"Έργα σαν αυτό θα έχουν νόημα όσο υπάρχει πείνα και δυστυχία", έγραψε ο Βικτόρ Ουγκώ για τους Αθλίους . "Σε τι χρησιμεύουν τα βιβλία σου;" ρωτάει ο Αλέξης Ζορμπάς το «συγγραφέα» του Καζαντζάκη. "Σε τι χρησιμεύουν τα βιβλία αν δεν μπορούν να μας δώσουν τις απαντήσεις;"
"Γιατί σκέπτομαι άρα υπάρχω", απαντά ο Πιέρ στο "Πόλεμος και Ειρήνη". Μετά από αγωνιώδεις αναζητήσεις, διαψεύσεις, αποτυχίες, θανάτους, επώδυνους αποχαιρετισμούς θα βρεί το δρόμο προς το μέλλον.Ίσως μόνος,ίσως όχι.Όπως το "διαβάσει" κανείς!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου