Ποιά "αλήθεια"; Gracias a la Vida!

                Ποια «αλήθεια»; Gracias a la Vida….

    Το μελαγχολικό  βλέμμα του Στέφανου Σαράφη το θυμάμαι καλά. Από τις φωτογραφίες. Πάνω στο άλογο στο βουνό, στην υπογραφή της συμφωνίας στην  Καζέρτα. Μα πιο πολύ θυμάμαι τα «Απομνημονεύματα», σε μια κιτρινισμένη έκδοση πριν το ’50. Και πλάι σ’ αυτό, «Η αλήθεια δια τα γεγονότα εις την Ουγγαρίαν», έκδοση του κόμματος.

 Τα βιβλία αυτά τότε δεν τα πουλούσαν. Στυγνή κατάσταση. Αρχή της δεκαετίας του ’60 στη Θεσσαλία η ΕΔΑ ήταν σχεδόν εκτός νόμου. Σχεδόν έτσι δηλαδή την αντιμετώπιζαν οι αρχές και οι εθνικόφρονες. «Μυθολογίες ή Gracias a la Vida???», επαναλάμβανε η Ε και κουνούσε το χέρι της μπροστά στο πρόσωπό της λες και κάτι σκίαζε τα μάτια της τα μεγάλα, τα καστανά. Για μένα η μητέρα ήταν μεταξύ άλλων και La femme aux yeux d’or, η «Αριάδνη» που θα μου έδειχνε το δρόμο έξω από το Λαβύρινθο που ένοιωθα ότι με περιέβαλε. Είχε μια βιασύνη να τα μάθω όλα γρήγορα, για τη γλώσσα, την Ελλάδα, την αντίσταση, τον εμφύλιο και το αδελφικό αίμα, τα άνθη της που καλλιεργούσε στον κήπο από τότε που «εξαναγκάστηκε σε παραίτηση» από τη εθνική ημών ηγεσία. Λες και δεν είχε χρόνο και έπρεπε να προλάβει να μου τα πει όλα με αστρονομικές ταχύτητες. Και πράγματι, όπως αποδείχτηκε, ο χρόνος της είχε προ πολλού τελειώσει…

Πότε αποσβολώνεται ο χρόνος; Με πήρε μια μέρα από το χέρι και με πήγε κοντά στο παράθυρο της μικρής, «καθημερινής» τραπεζαρίας που έβλεπε στον πίσω κήπο και στα άνθη της. ΄Ημουν δεν ήμουν οκτώ χρονών. «Άκουσε», μου είπε, τα «υπόλοιπα» τα έχεις νομίζω καταλάβει. Εγώ θα σου μιλήσω για την Ελένη Παπαδάκη. Να θυμάσαι, μικρούλα μου, όλα γίνονται για τη ζωή. Η Ελένη ήταν μεγάλη, σπουδαία ηθοποιός, η μεγαλύτερη, και την σκότωσαν οι δικοί μας… Τώρα θα σου εξηγήσω για το έγκλημα….»

Τρεις ημέρες στη ζωή της μικρούλας:

Μέρα 1^η : Από το χέρι και στο σπίτι που με γέννησε. «Εδώ  άκουγα τις φωνές του αδελφικού μου φίλου που τον σκότωσαν οι Γερμανοί μαζί με τους προδότες. Φώναζε βοήθεια και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Σαν το προβατάκι, σαν τον Αμνό τον έσφαξαν».

Μέρα 2^η: Η πανέμορφη Ελένη Παπαδάκη και όχι μόνον εκείνη. Η άλλη μεριά του φεγγαριού. Η αιματηρή, σκοτεινή και ανελέητη. Το αδελφικό αίμα.

Μέρα 3^η: « Πάει καιρός που ο χρόνος έχει τελειώσει».

Ποια ήταν η παιδεία που δώσαμε από τη μεταπολίτευση; Ποια είναι η παιδεία που ως γονίδιο, ως άλλη Ε, θα «αντισταθεί» στα «αφιερώματα» στο Γράμμο-Βίτσι και στα κηρύγματα μίσους;

Ήταν μια παιδεία ‘φούσκα’, μια παιδεία façade.  Ψευδεπίγραφη. Μην και θιγούν οι ηγεσίες. Ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου, η αριστερά που αρνιόταν στην πλειοψηφία της να κάνει αυτοκριτική εις βάθος.

Και μην μου πείτε για τα λίγα ντοκιμαντέρ και βιβλία, για τις λίγες εκπομπές….που τώρα η δημόσια τηλεόραση αμφισβητεί. Απευθύνονται στους μυημένους ενώ οι αμύητοι τρέφονται με τα μεσημεριανά και τα ριάλιτι.  Και τα πιτσιρίκια, επίσης.

Ευτυχώς που υπάρχει και η προφορική παράδοση. Έτσι είναι, κύριοι τεχνοκράτες, στην εποχή της state of the arts technology εμείς βασιζόμαστε σ’ αυτά που ακούσαμε, που μάθαμε, που διασταυρώσαμε ή δεν διασταυρώσαμε, «καθένας κι ένα αξίωμα, σαν το πουλί μες στο κλουβί του»....